Γράφει η Luna Punk.
Μες το δικό σου σκοτεινό ωκεανό…
μια ξωτικιά, γυμνή και παγωμένη…
για όνειρα μίλαγε και τόπους μαγικούς..
μα εσύ δεν άκουγες, την πήρες για χαμένη..
χωρίς φτερά τώρα μονάχη μένει…
μες το δικό σου σκοτεινό ωκεανό..
ποτέ δεν πρόσεξες τ’ αστέρια που πέφτουν στο κενό..
Κάνε μια ευχή σου είχε πει μια νύχτα…
μα εσύ της χαμογέλασες και είπες ”καληνύχτα”…
Οι σκέψεις και η λογική σου θόλωσαν το είναι…
για μια στιγμή σου φώναξε ”μαζί μου απόψε μείνε”…
μα εσύ της το ‘πες, ξεθώριασε το ψέμα κι η αλήθεια…
της το ‘χες πει, δεν πίστεψες ποτέ στα παραμύθια…
Ινδιάνων σκιές τριγύρω σου γυρνούσαν…
για μια αλλιώτικη ζωή και πράγματα περίεργα σου μιλούσαν…
φτηνό ρακί, γυναίκες για μια νύχτα σου αρκούσαν…
κι οι αναμνήσεις απ’ την ξωτικιά ψιθυριστά σου τραγουδούσαν…
Τώρα σκοτάδι, οι λέξεις τέλειωσαν, ο χρόνος δεν αλλάζει…
σαν πλοίο η ζωή σου που βουλιάζει, έσβησε πια το σ’ αγαπώ…
κι εκείνη ξεψυχά σε μια γωνιά και σου φωνάζει γύρνα ξανά…
μα εσύ γελάς… μες το δικό σου σκοτεινό ωκεανό…
ποτέ δεν πρόσεξες τ’ αστέρια που πέφτουν στο κενό…
LoveLetters