Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Ήρθες και έφυγες μέσα σε μια νύχτα. Τόσο άντεξες λοιπόν. Για τόσο ήρθες. Για τόσο ήσουν προετοιμασμένος να μείνεις. Για μια νύχτα.
Μέχρι εκεί έφτασαν οι πράξεις σου. Τα λόγια σου με πήγαν λίγο παραπέρα, αλλά ξημερώνοντας με τράβηξαν απότομα προς τα πίσω. Με έφεραν ακαριαία ξανά στην πραγματικότητα. Ότι ήθελες να πλασάρεις μου το πλάσαρες με ένα όμορφο περιτύλιγμα από λόγια που μπορεί να λεγε κανείς ότι ήταν παραμύθι μιας νυκτός όμως με κοίταζες στα μάτια, μου μιλούσες με τόση αφοσίωση και πειθώ που τα κατάφερες και με έκανες να σε πιστέψω. Μα τόσο χαζή…
Ναι τόσο. Έτσι φαίνεται.
Ένα καλό θέατρο που θα σου παρουσιάσει κάποιος μαζί με τον κεραυνοβόλο έρωτα που θα σε χτυπήσει σε παρασύρουν. Πάλι αφέθηκα. Πάλι την πάτησα. Πάλι μόνη στο αδειανό κρεβάτι.
Τι να δείξει και ο χρόνος αν κάποιος ήρθε συνειδητά για λίγο να πάρει ότι είναι να πάρει και να φύγει.
Μου δείξες πόσο θέλεις να είσαι μαζί μου και να το προσπαθήσουμε να βγει κάτι καλό, κάτι που να αρμόζει στον έρωτα που θέλαμε να ζήσουμε. Το αίσθημα του έρωτα, όχι την πράξη.
Όλο τον καλό σου εαυτό τον συμπίεσες για να χωρέσει μέσα σε εκείνη την αναθεματισμένη νύχτα που με έκανε να σε πιστέψω. Ήθελα να σε πιστέψω.
Έλεγα δε μπορεί τόσο ψέμα για το τίποτα.
Κι όμως μερικοί είναι γεννημένοι για να φτιάχνουν σενάρια της στιγμής προκειμένου να καταφέρουν να πετύχουν το σκοπό τους. Όποιος κι αν είναι αυτός.
Κι ενώ όλοι μου έλεγαν μην τους πιστεύεις, μη γίνεσαι τόσο ευκολόπιστη, μη, μη… πρέπει να γίνεις λίγο πιο αναίσθητη, λίγο πιο σκληρή.
Όχι τους απαντούσα δυστυχώς δε μπορώ να μην αισθάνομαι και να μη το εκφράζω. Απλά είμαι αληθινή.
Αυτοί πρέπει να γίνουν λίγο πιο συναισθηματικοί, λίγο πιο ξηγημένοι, λίγο πιο άνθρωποι…