Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Μια ευγένεια και ένα ήσυχο βλέμμα ήταν και θα είναι εκείνα για τα οποία θα σε θυμόμαστε.
Εκείνα για τα οποία δεν θα φύγεις ποτέ από τους διαδρόμους του γραφείου μας.
Ένα ευχαριστώ για όλα εκείνα που μας προσέφερες και μας έμαθες δίχως να ξεφυσάς.
Πάντα πρόθυμος για το οτιδήποτε και ας ήταν και η μεγαλύτερη χαζομάρα που είχες ακούσει ποτέ.
Ένα παιδί που απλά υπήρχε για να είναι μέσα σε όλα δίχως ποτέ να έχουμε δει την στεναχώρια στα χείλη του.
Στα διαλείμματα μόνο γέλια και όμορφες στιγμές. Πειράγματα και ανέκδοτα κάπου σε μια γωνιά με βροντερή φωνή μα ήσυχη ψυχή να παρακολουθείς, να μιλάς και να γελάς χωρίς πολλά πολλά.
Μπάμπη θα μείνεις για πάντα εδώ και κάθε φορά που θα θέλουμε κάτι για εκείνα τα άψυχα ηλεκτρονικά πράγματα θα σε θυμόμαστε και θα σε έχουμε στην άκρη των χειλιών μας έτοιμοι να σε φωνάξουμε για να μας δώσεις τα φώτα σου.
Αντίο για τώρα, όχι για πάντα.
Θα είσαι για πάντα εδώ, μέσα στις καρδιές μας ζωντανός με εκείνο το χαμόγελο που έβγαινε από μέσα σου!
Αντίο!