Γράφει η Κέλλυ Σεφέρου
Ο έρωτας εκείνες τις δύσκολες ώρες.. Τις ώρες που όλα τριγύρω σκοτεινιάζουν και ταυτόχρονα αποκαλύπτονται. Γι’αυτόν θα σου μιλήσω.. Για μια ιστορία για δυο με κεντρικό πρωταγωνιστή τον έρωτα.
‘Ηταν κάποτε δυο και μιλούσαν αρκετά, ώσπου να πάει δυο και η ώρα πέρασε, οι κουβέντες δεν μετρήθηκαν ούτε και οι στιγμές. Γίναν πολλές, τόσες που σχεδόν χάθηκε το μέτρημα. Κανείς από τους δυο δεν τα πήγαινε καλά με τους αριθμούς, ούτε και με τις ώρες.
Και η ώρα πάλι πήγε αργά και ήρθε αυτή η στιγμή που ο κεντρικός πρωταγωνιστής αναγκάστηκε να φλερτάρει με μοναδική συντροφιά τον εαυτό του. Και κάπου εκεί ο χρόνος πάγωσε, και ο πρωταγωνιστής έμεινε μόνος για να προσπαθήσει να μετρήσει τα σωστά που έπραξε, τα λάθη που διδάχθηκε και τις άνω τελείες στις οποίες δενκατάφερε να βάλει ποτέ μια στρογγυλή τελεία.
Λίγο πρίν την καληνύχτα λοιπόν, το μόνο που θέλουμε είναι να συναντήσουμε την αλήθεια μας. Μια θεραπευτική ή καταστροφική αλήθεια που μέσα της θα βυθιστούμε με μάτια ανοιχτά.
Είναι που εκείνη ακριβώς την στιγμή της ημέρας, τα πάντα σιωπούν και ο πρωταγωνιστής όποιος και αν είναι και ό,τι και αν κάνει, αποκαλύπτεται και αποκτά την θέση του απόλυτου πρωταγωνιστή. Του θεατή, του κομπάρσου, του γονιού, του συντρόφου, του ερωτευμένου, του ερωμένου και του παιδιού. Όλοι οι ρόλοι σμίγουν σφιχτά και επιμένουν πεισματικά να λάβουν την πρώτη θέση, ο ένας πάνω και μέσα στον άλλο.
Σαν μια σχέση αλληλεξάρτησης και ταυτόχρονα μονομαχίας. Σκέψεις και συναισθήματα περιπλέκονται, καταβροχθίζουν την σιωπή και πολεμάνε για εξαγνισμό. Μήπως και καταφέρει κάποια στιγμή λίγο πριν ξημερώσει να επέλθει επιτέλους η γαλήνη. Μήπως και καταφέρει ο πρωταγωνιστής να κοιμηθεί απόψε, και από αύριο βλέπουμε όπως χαρακτηριστικά δηλώνει.
Θα τολμήσει και αυτό το βράδυ λέει, όπως και όλα τα προηγούμενα να μην μείνει στα προφανή και να τιμήσει την αλήθεια του. Θα τολμήσει να αναφέρει όλα εκείνα που τρέμει να πει στους άλλους. Δεν θα φοβηθεί, θα εκτεθεί όσο ευάλωτα και αν αισθανθεί η καρδιά του.
Θα κυνηγήσει το φως, την χαρά, το γέλιο, την ελπίδα, τον έρωτα.. την αγάπη! Και αναρωτιέται αν γίνονται όλα για αυτήν.. Για την αγάπη αναφωνεί! Όλα!
Έλα να μιλήσουμε για τον έρωτα και την αγάπη λοιπόν και ύστερα υπόσχομαι θα κοιμηθώ γαλήνια. Έλα να μιλήσουμε για το αν θα αντέξει ο ένας την παρουσία του άλλου, γιατί να την αντέξει και για πόσο.
Έλα να μιλήσουμε για το αν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζητάμε μήπως και πάρουμε μια γεύση από όλα εκείνα που με ευλάβεια καρτερούμε. Μη γελάς.. Αν δεν παλέψουμε για την αγάπη και αν δεν ξενυχτίσουμε για αυτήν, θα μας εγκαταλείψει. Και αυτό είναι νόμος.
Έλα λοιπόν και μη κοιμάσαι. Είναι νωρίς για εμάς να αφήσουμε όλες εκείνες τις στιγμές να ξεχαστούν. Είναι νωρίς για να θυμόμαστε μόνο τα λάθη μας και καθόλου αργά για να τα επαναλάβουμε αν χρειαστεί.
Έλα, και σου υπόσχομαι να ζήσουμε όλα τα απωθημένα μας. Μαζί ναι, να τα ζήσουμε και αυτά! Θα ξανά διαβάσουμε όλα εκείνα που μας σημάδεψαν και θα ξετυλίξουμε με δύναμη το μέλλον που καρτερικά περιμένει. Έλα γιατί αν δεν έρθεις, δεν φεύγω και απόψε σίγουρα δεν κλείνω μάτι, παρά μόνο μαζί σου!
Έχουμε ακόμα όνειρα πολλά και ας τα φοβόμαστε μερικά. Άλλωστε όποιος φοβάται πάει να πει πως ακόμη ονειρεύεται, έτσι δεν λένε; Κάπου το διάβασα αυτό, αλλά νομίζω πως ισχύει. Κάπου διάβασα και για την αγάπη μας, μια ιστορία παρόμοια σαν όλες τις άλλες και όμως ο πρωταγωνιστής κάθε ιστορίας πάντα θα φέρνει στο μυαλό μου εσένα. Και κάθε ιστορία. Καιρός να συνεχίσουμε την δικιά μας ιστορία όμως, δε νομίζεις;
Γι’αυτό σου λέω έλα, ειδικά απόψε! Έλα για όλα εκείνα που δεν ζήσαμε και που θα ζήσουμε. Για τις νύχτες που πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλο αλλά και μόνοι, για τους ύπνους που αποφύγαμε, για τις νύχτες που δεν μπορώ μακριά σου και τελικά δεν κλείνω μάτι.. Για όλα αυτά έλα!
Θα προλάβουμε! Τα πάντα θα προλάβουμε, αρκεί να ονειρευόμαστε και οι δυο με μάτια ανοιχτά και να κοιμόμαστε αναμένοντας με χαρά το επόμενο πρωί. Γιατί θα ξέρουμε πως ο ένας θα βρίσκεται πάντα στο μυαλό του άλλου.
Για την ώρα καληνύχτα και ας προσευχηθούμε κάτι μοναχικά βράδια σαν και αυτά να πάψουμε να νιώθουμε μόνοι. Και να θυμάσαι, η μοναξιά καμιά φορά γίνεται τόσο εθιστική που εύκολα μοιάζει με την καλύτερη συντροφιά και αυτό το αίσθημα σε καταβάλει σαν κύμα. Τόσο που σε παρασέρνει.
Και όταν θα σφίγγουμε τα σκεπάσματα μας, τότε να ξέρεις πως θα έχουμε ήδη βιώσει και οι δύο την μεγαλύτερη μοναξιά. Για την ώρα, έλα να ζήσουμε ελεύθερα μαζί.. Για το μαζί! Το δικό μας μαζί! Γι’ αυτό αλήθεια αξίζει να μένουμε ξύπνιοι όλες εκείνες τις φορές που δεν θα κλείνουμε μάτι!