Γράφει η Νατάσσα Σπύρου
Όλα περνάνε σ’ αυτή τη ζωή, αφού ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Θυμάσαι όμως, δεν ξεχνάς ποτέ, μα με τον καιρό οι σκέψεις σε πονάνε όλο και λιγότερο.
Πήρες την καρδιά μου και την πέταξες ψηλά στον αέρα, και μου υποσχέθηκες πως θα την πιάσεις, να μην φοβηθώ! Δεν κράτησες όμως την υπόσχεση σου. Τα χέρια σου τρύπια, δεν μπόρεσαν να την κρατήσουν και την άφησαν να προσγειωθεί άτσαλα στο χώμα.
Χίλια κομμάτια και θρύψαλα και τι να πρωτοκολλήσω; Δύσκολη δουλειά μου άφησες φεύγοντας.
Πώς να μαζέψω τόσα κομμάτια; Πώς να βρω τη δύναμη να σβήσω τελείως ότι ζήσαμε μαζί;
Πώς να σβήσω εκείνο το “σ’ αγαπώ” που μου είχες γράψει στον καθρέφτη του μπάνιου ένα κυριακάτικο πρωινό.
Προσπάθησες, το αναγνωρίζω, ψέλλισες μια εξήγηση, “άλλαξαν οι συνθήκες” μου είπες.
Τα προβλήματα σου που έμοιαζαν άλυτα στο μυαλό σου, ο εαυτός σου παγιδευμένος στα πρέπει και στις ατέρμονες δικαιολογίες, όλα ενάντια, και η καρδιά μου στα χέρια σου βαριά.
Δεν το άντεξες το βάρος της, καταλαβαίνω. Δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά.
Θύμωσα! Ναι, είπα λόγια σκληρά και ευχήθηκα να πονέσεις όσο πόνεσα. Όμως ό,τι και αν έλεγα όπως και αν ένιωθα, τα κομμάτια ήταν ακόμα σκορπισμένα και εγώ αδύναμη να προσπαθήσω.
“Μπες στην θέση μου” μου είπες. Όχι, ούτε αυτό βοήθησε, πως θα μπορούσε άλλωστε. Όλα γκρεμισμένα και εγώ στο απόλυτο γκρίζο. Μέσα μου όλα φούντωναν όπως μια φωτιά ικανή να κάψει τα πάντα στο πέρασμα της.
Βρήκα τη δύναμη και στάθηκα πίσω, κοιτάζοντας την εικόνα της ζωής μας με άλλα μάτια πλέον. Έπρεπε να προχωρήσω, να μαζέψω τα κομμάτια της καρδιάς μου και να τα κολλήσω, ένα ένα για να μην φαίνονται οι ρωγμές!
Και μόλις άρχισα το μάζεμα ένιωσα πως δεν σου κρατώ κακία πια. Ο χρόνος είχε κάνει τη δουλειά του.
Και ένιωσα λύτρωση. Αυτό μπόρεσες, αυτό έδωσες! Επιτέλους μπορούσα να ελπίζω σε κάτι καλύτερο για το μέλλον. Δεν σου κρατώ κακία πια. Σε σκέφτομαι με αγάπη έτσι όπως μου πρέπει και έτσι όπως αξίζει σε ότι ζήσαμε μαζί.
Και άρχισα να βγαίνω από το γκρίζο και η ζωή μου να αποκτά χρώμα και γέλιο. Δεν σου κρατώ κακία ούτε και για αυτό. Το ότι μου στέρησες το χαμόγελο μου.
Καταλαβαίνω, ήταν για σένα πολλή και πάνω από τις δυνάμεις σου. Και συνέχισα να μαζεύω τα κομμάτια μέχρι που κόλλησα και το πιο μικρό.
Την έφτιαξα την καρδιά μου αγάπη μου, και οι ρωγμές δεν φαίνονται πια. Μέσα σ’ αυτήν την καρδιά δεν έχει χώρο η κακία και εσύ το ξέρεις πολύ καλά και περισσότερο από όλους.
Δεν σου κρατώ κακία πια, πάει, πέρασες!