Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Νομίζεις πως είσαι δυνατός μέχρι τη στιγμή που η ζωή σου λέει πως εντέλει δεν είσαι.
Νομίζεις πως αντέχεις μέχρι την στιγμή που λυγίζεις και πέφτεις.
Νομίζεις πως μπορείς τα πάντα μέχρι τη στιγμή που κάποιος σου λέει πως δεν μπορείς.
Αλήθεια, ποιος είναι αυτός που λέει πως δεν μπορείς;
Είναι άραγε πιο δυνατός από εσένα; καλύτερος από σένα; Με ποια κριτήρια;
Πρέπει μέσα από όλες τις κακουχίες να κρατηθείς στο ύψος σου και να αντέξεις.
Πρέπει μέσα από τα συντρίμμια να βγεις στο φως.
Όσα χτυπήματα κι αν φας, όσο οι άνθρωποι προσπαθούν να σε ρίξουν πιο χαμηλά πάρε δύναμη και ξανασήκω στα πόδια σου.
Ορισμένοι ξέρουν μόνο να σε μειώνουν. Δεν έμαθαν να κάνουν τίποτα άλλο στη ζωή τους, έμαθαν να χτυπάνε πισώπλατα, να μιλάνε πισώπλατα και όταν βρουν ευκαιρία να σου δώσουν μια σπρωξιά για να φτάσεις στον πάτο.
Μην σπαταλάς φαιά ουσία για να τους εξηγήσεις, μην προσπαθήσεις να βρεις την άκρη του κουβαριού γιατί δεν θα τα καταφέρεις. Αυτοί οι άνθρωποι γεννήθηκαν για αυτό και έτσι θα πεθάνουν, σκληροί, ατίθασοι μα πάνω απ’ όλα αδίστακτοι.
Δεν μοιάζουν με σένα και μένα, τους καλοπροαίρετους, μικρούς, καθημερινούς ανθρώπους. Τους ανθρώπους που θέλουν μόνο το καλό του άλλου και που κάθε φορά που συμβαίνει κάτι προσπαθούν να βρουν λύση. Που θέλουν να εξηγήσουν στον άλλον πως η συμπεριφορά του είναι λάθος.
Μην πολεμάς ντουβάρια γιατί θα καταλήξεις με ματωμένα χέρια και ένα πόλεμο χαμένο.
Αυτοί οι άνθρωποι πράγματι, μοιάζουν με ντουβάρια που κάθε φορά που πέφτεις πάνω τους με μανία σου αφήνουν μόνο τα σημάδια τους.
Μην δίνεις άλλο αξία σε αυτούς τους ανθρώπους.