Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.
Σαν άνθρωποι, έχουμε μάθει να μετράμε.
Μέρες, μήνες, χρόνια.
Να περιμένουμε κάτι που θα έρθει.
Το επόμενο καλοκαίρι, τις επόμενες γιορτές, τις επόμενες αργίες.
Και έτσι χάνουμε το τώρα.
Το εδώ.
Και έτσι χωρίζουν οι ζωές μας και μένουμε να μετράμε πια αναμνήσεις.
Στιγμές που αποτυπώθηκαν σε εκείνο το μοσχομυριστό φωτογραφικό χαρτί και εκείνες που δεν τις “φυλακίσαμε” σε πραγματικό χώρο, παρά μόνο σε εκείνο το κουτάκι του μυαλού με εκείνες τις αρχειοθετημένες αγαπημένες αναμνήσεις.
Και έτσι συνεχίζουν οι ζωές.
Κάποιες φορές παράλληλα και άλλες σε αντίθετες κατευθύνσεις.
Και ναι, θα είναι πάντα αυτές οι στιγμές που θα μας ενώνουν κάθε που τις αναπολούμε.
Αλλά γιατί να μην τις ζούμε τώρα;
Τώρα που συμβαίνουν;
Γιατί να χρειάζεται να περάσουν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περιμένοντας αυτό το κάτι που θα φέρει κάτι άλλο διαφορετικό;
Γιατί να μην ζούμε αυτό το διαφορετικό τώρα ακριβώς που συμβαίνει;
Γιατί να μην ζούμε;
Τι παράξενοι που είμαστε οι άνθρωποι, αλήθεια.
Τι αχάριστοι που όλο κάτι περιμένουμε.
Στάσου λίγο.
Και παρατήρησε την ζωή που κινείται δίπλα σου.
Στάσου λίγο.
Και πάρε μια βαθιά εισπνοή της ζωής που ζεις τώρα.
Ζήσε.
Αυτό το βλεφάρισμα.
Ζήσε γιατί κάθε βλεφάρισμα είναι μια στιγμή που δεν πρόκειται να ξανασυμβεί.
Μην υποτιμάς.
Γιατί αλλάζουν οι ζωές.
Γιατί χωρίζουν οι ζωές.
Γιατί τελειώνουν οι ζωές.