Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Για πες..
Ποιος έχασε πρώτος το δρόμο;
Εσύ ή εγώ;
Εσύ πρέπει να ήσουν, γιατί εγώ πέρασα τα χρόνια μου να σε ακολουθώ.
Να σου λέω καλημέρα, και να προσαρμόζομαι στη διάθεση σου.
Να πνίγω ανείπωτα και να πνίγομαι μέσα τους.
Αυτό δεν ήταν άλλωστε η αγάπη;
Όχι..
Αυτό δεν ήταν ποτέ η αγάπη.
Αυτό ήταν η ανάγκη.
Η ανάγκη να είσαι καλά.
Η ανάγκη να σε μετρώ λίγο παραπάνω από το “εγώ” μου.
Η επιθυμία να βλέπω την ηρεμία και το χαμόγελο στο πρόσωπό σου.
Όχι..
Δεν ήμουν ούτε αφελής, ούτε τόσο αλτρουϊστρια. Ήμουν απλά, ερωτευμένη.
Κι όταν είσαι ερωτευμένος, χάνεις τον προσανατολισμό σου. Μπαίνεις σε μια διαδρομή που η προτεραιότητά σου δεν ξεκινάει ούτε με το “εγώ”, ούτε με το “θέλω”.
Ξέρεις πού το χάσαμε το παιχνίδι μας, καλέ μου;
Εκεί που δεν κατάφερες να μασκαρέψεις, το πόσο δεν ήμουν ποτέ η προτεραιότητά σου.
Και υπάρχει πάντα, μια κόκκινη γραμμή σε αυτές τις περιπτώσεις.
Ο άνθρωπος που δίνεται πολύ, ο άνθρωπος που αφήνεται για καιρό στην αναμονή του, όταν στροφάρει ανάποδα, δεν ισιώνει.
Τότε, τα ζητά όλα. Τότε τα διεκδικεί όλα.
Τότε, δεν αφήνει ίχνος υπομονής, ανοχής και αντοχής υπόλοιπο.
Τα εξαντλεί όλα, στο εδώ και στο τώρα.