Γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Μια φιλία όμορφη αγνή που δεν πάει το μυαλό σου πως θα εξελιχθεί κάποια στιγμή,
Μια όμορφη επικοινωνία με γραπτά και μόνο μηνύματα, αλλά σε ανά τακτά και όχι μόνο διαστήματα, έκαναν τη διαφορά και όχι μόνο.
Μια επικοινωνία που κανείς δεν περιμένει να εξελιχθεί σ’ άλλη μορφή και μ άλλη υπόσταση, αφού αυτή η απόσταση είναι αποτρεπτική και ανατρεπτική τώρα πια και για τους δύο.
Ένας χαρακτήρας που πάντοτε τον ξεχώρισε και πάντοτε είχε μια όμορφη συζήτηση γενικά και αφηρημένα, χωρίς να θελήσει να εξελιχθεί διόλου αυτή η ομιλία μεταξύ τους.
Άτομο υπέροχο, αληθινό, λεβεντογέννας θρέμα και απόλυτου ειλικρινούς ιδεώδους αναστήματος της ψυχής του.
Απ ότι έμαθα τώρα πια καιρό , χρόνια ήθελε να την πλησιάσει , να επικοινωνήσει, αλλά ο μύθος πως οι δυναμικές γυναίκες είναι απλησίαστες, το φόβισε και τον απομάκρυνε συνάμα.
Μια σχέση που ανέτειλε μέσα απ τα σκοτάδια του νου, ζωής χαρακωμένων ιστών και υφών, με πόνο κα με δάκρυ, με φευγαλέα τα συναισθήματα, αφού υπερτερούσαν άλλα κι έπρεπε να διαπραγματευθούν και να επιληφθούν των προσοχών και προσευχών μας.
Μια επικοινωνία,σταθερή το τελευταίο διάστημα και να διαχέεται στην ατμόσφαιρα ο ηλεκτρισμός , του πεδίου της σκέψης και της επίβλεψής της της αναμόχλευσής της και της ιδιαίτερης χροιάς της φωνής της καρδιάς, αλλά πιότερο μιας ενδεδειγμένης χημείας.
Ίσως και συγκοινωνούντα δοχεία στη ζωή, στη σκέψη, στο θόρυβο που κάνει το ξεπάγωμά τους και η απομαρμάρωση της καρδιάς, ώστε τα κομμάτια της αν και θρυμματισμένα να χουν βρει τον μπούσουλά της και την πορεία τους.
Άξιζε όλη αυτή η αναμονή, όλο αυτό το ταξίδι και η παραμονή της μοναξιάς, ώστε να συμβουλέψει και να οδηγήσει με ανοιχτά πανιά στην Κρήτη, στα ύδατά της ,τα καταγάλανα και τα κατακάθαρα.
Άλλοι ψάχνουν την Ιθάκη τους και άλλοι έχουν το νησί στα πόδια τους , δίπλα τους αρκεί η μοίρα τους, να τους το υποδείξει και να τα αφήσει τα πάντα μετέπειτα όλα στα χέρια τους.
Κι όμως μια φιλία, αγνή, αληθινή, χρόνων, με αντρεία και ντομπροσύνη και που κανένας δεν τολμούσε να αγγίξει παρακάτω έστω να ανέβει ένα σκαλοπάτι της, τώρα πια πετούν αντάμα χέρι χέρι στον ουρανό το δικό τους
Από κοινού ο ουρανός τους και το στερέωμά του, που θέλουν να ζήσουν και να γευτούν αν είναι δυνατόν, τα ισόβια δεσμά του, με εξέλιξη και κατάληξη ποθητή και πεθυμητή και για τους δύο.
Αυτά εξομολογείται και αυτό αφήνει να αιωρηθεί στον γαλάζιο ουρανό τους η στέψη και η επίσκεψη του φτερωτού εκείνου Θεού που σφήνωσε τα βέλη του στους εγκεφάλους πρώτα και ύστερα σ όλο τους το είναι!