Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή
Όνειρα…
Ξέρεις, από εκείνα που κάνεις όταν θέλεις κάτι τόσο πολύ, που φαντάζεσαι πώς θα ήταν αν το είχες. Από εκείνα που κάνεις όταν είσαι ξύπνιος, όταν ένα χαμόγελο σου δίνει το ερέθισμα να πλάθεις ιστορίες και να σκέφτεσαι τι όμορφα που θα ήταν αν…
Όνειρα… Άλλοτε να φαίνονται εφικτά κι άλλοτε να φαντάζουν αδύνατα, κι εγώ να φοβάμαι να τα κυνηγήσω.
Φοβάμαι τα όνειρα. Ξέρεις, κάποτε έκανα πολλά. Κάποτε νόμιζα πως ό,τι ονειρεύομαι μπορώ και να το αποκτήσω, αρκεί να προσπαθήσω. Κάποτε άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο να ονειρεύεται ό,τι λαχταρούσε η ψυχή μου. Κάποτε έκανα πολλά όνειρα, μέχρι που ένα κύμα μου τα γκρέμισε σα να ήταν πύργοι στην άμμο.
Πόνεσα πολύ! Ήταν σα να σκοτείνιασε ο ουρανός μου ξαφνικά. Σαν να άδειασαν τα πάντα μέσα μου κι έμεινε μόνο ο πόνος. Ο πόνος και ο φόβος. Κι ένα γιατί που ακόμα δεν έχω καταφέρει να απαντήσω. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται, έτσι δε λένε; Μόνο που αυτόν τον γαμημένο λόγο που γκρέμισε όλα μου τα όνειρα κανείς δε μου τον είπε.
Έτσι κι εγώ έπαψα να ονειρεύομαι. Κι έγινα μια παρουσία μουντή, σκοτεινή και αδιάφορη. Μαζί με τα όνειρα έκλεισα έξω απ΄τη ζωή μου και την ελπίδα και το χαμόγελο. Και άδειασα. Περιορίστηκα στο σήμερα, στο τώρα, σε μια προσπάθεια να ζω μια μέρα τη φορά, να επιβιώνω σε μια καθημερινότητα που με πόναγε και να μη θυμάμαι τα όνειρα που έκανα. Σε μια προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου ότι έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε τώρα, πρέπει να ζεις με ό,τι ορίζει η μοίρα και να βρίσκεις τρόπο να σηκώνεσαι όταν πέφτεις και να συνεχίζεις να ζεις.
Σε μια προσπάθεια να χαρώ για όσα είχα και να ξεχάσω όλα τα υπόλοιπα. Κι ας λαχταρούσε η ψυχή μου να ονειρευτεί ξανά.
Μόνο που η ζωή χωρίς όνειρα δεν έχει χρώματα, δεν έχει αρώματα και ήχους, δεν έχει φως. Είναι μουντή και μονότονη και δεν ταιριάζει σε ανθρώπους με ψυχή. Είναι τα όνειρα που δίνουν φως στα σκοτάδια μας, είναι τα όνειρα που μας δίνουν δύναμη να προσπαθήσουμε ξανά και ξανά, είναι τα όνειρα που μας κρατάνε να μη βουλιάξουμε όταν όλα γύρω μας φαίνονται χαμένα.
Φοβάμαι τα όνειρα, είναι η αλήθεια. Μα τελικά κατάλαβα πως δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά. Κι έτσι σηκώθηκα δειλά και άφησα μια μικρή ελπίδα να τρυπώσει ξανά στη ζωή μου. Κι άρχισα δειλά να κάνω όνειρα μικρά, μέχρι να βρω ξανά τη δύναμη να κάνω εκείνα τα μεγάλα. Κι άρχισα ξανά να παλεύω για τα όνειρά μου. Και σιγά σιγά άρχισα να βλέπω πάλι χρώματα γύρω μου. Και κάπου έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει ξανά.
Κι αν φαίνονται ακόμα μακρινά τα όνειρά μου, δίνω τις μάχες μου για να τα κατακτήσω. Με μικρά βήματα και πολλή προσοχή αφήνω σιγά σιγά τον εαυτό μου ελεύθερο να ταξιδέψει, να πάει μακριά εκεί που ονειρεύεται, να φτάσει εκεί που λαχταράει.
Κουράστηκα να φοβάμαι τα όνειρα. Τα θέλω πίσω τα όνειρά μου, σου λέω. Τα θέλω πίσω εκείνα τα όνειρα που κάναμε κι εκείνα τα χαμόγελα που φώτιζαν τη ζωή μας. Γιατί χωρίς αυτά τίποτα δεν έχει νόημα. Χωρίς ένα όνειρο να παλέψουμε γι’ αυτό δεν έχει νόημα καμία μάχη. Γιατί μονάχα ένα όνειρο μπορεί να μας δώσει τη δύναμη να αντέξουμε και στο τέλος να κερδίσουμε το πιο σημαντικό. Να κερδίσουμε το ίδιο το όνειρό μας.