Γράφει η Ασημίνα Σακλακη
Εσύ… Εσύ ήσουν που μου έλεγες συνέχεια να μην εμπιστεύομαι κανένα. Εσύ, που μου υπενθύμιζες πως δεν πρέπει να έχω ανάγκη κανέναν. Εσύ, που μου επεσήμανες πως είναι σημαντικό να στέκομαι στα πόδια μου. Ξαφνικά τι έγινε, τι άλλαξε;
Έφταιγα, δεν τα έχω βάλει μαζί σου. Πίστεψε με, δε φταις εσύ τόσο, όσο εγώ. Τι να κάνουμε; Εσύ έτσι είσαι, ήσουν και θα είσαι. Εκτός αν συμβεί κάποιο θαύμα. Πράγμα απίθανο! Από τον κάθε άκυρο μέχρι και το ίδιο σου το αίμα, μου έλεγες, θα πρέπει να τους αντιμετωπίζεις όλους το ίδιο. Μα όλους. Κανένα να μην εμπιστεύεσαι. Σε κανένα να μη βασίζεσαι. Να πορεύεσαι μόνος σου. Ολομόναχος. Εννοείται πως θα έχεις συνοδοιπόρους. Από γνωστούς μέχρι κολλητούς. Το θέμα είναι να μην ξεγελαστείς και τους νομίζεις για δικούς σου. Εκεί θα την πατήσουν οι περισσότεροι. Όπως και συ. Είμαι σίγουρη πως έχεις εμπιστευτει τουλάχιστον ένα άτομο στην πορεία της ζωής σου, το οποίο σε έμαθε να μην εμπιστεύεσαι τόσο εύκολα.Είτε φίλος, είτε αγαπητικός.
Στη σύγχρονη κοινωνία λοιπόν, που μερικές γυναίκες θέλουν ρομαντισμό, ευαισθησία, φιλιά και αληθινές εξομολόγησεις, υπάρχουν μερικοί άντρες που – μαγκιά τους, στο κάτω κάτω – το εκμεταλλεύονται αυτό. Θέλουν ξεκάθαρα να προχωρήσουν μαζί σου. Πίστεψε με, δε θα το πουν ποτέ. Αλλά θα στο δείξουν με τις πράξεις του. Με υπονοούμενα, σπόντες, πονηρά βλέμματα και πρόστυχα σχόλια. Εσύ όμως, επειδή είσαι καλή και πιστεύεις πως μπορείς να τον αλλάξεις τον άλλον, θα συνεχίσεις το μεταξύ σας.
Μη τρέφεις αυταπάτες, αγάπη μου. Έτσι είναι, δεν αλλάζει. Για να αλλάξει κάποιος, πρέπει πρώτα να το θέλει ο ίδιος. Αν δεν το θέλει, άδικος κόπος. Μην αναλώνεσαι, σκέφτηκα. Δε μου αξίζει, σκέφτηκα. Όλοι το έλεγαν. Εγώ όμως έμεινα στο ότι περνάγαμε ωραία. Στο ότι πηγαίναμε βόλτες. Μόνοι μας. Μιλάγαμε για τα πάντα. Μιλάγαμε και στα μηνύματα. Συνέχεια. Εμένα μου άρεσε, που κοντά σου ένιωθα ασφαλής και ωραία. Εσύ με έγραφες αρκετές φορές. Μου έφτανε όμως ότι ένιωθα χαρούμενη. Ένας κλασικός ενθουσιασμός, θα σκεφτήκατε. Κι όντως έχετε δίκιο, ακριβώς αυτό ήταν. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Πώς λοιπόν, από μια απλή παρεξήγηση όλο αυτό που είχαμε ή και είχατε καταστράφηκε; Χωρίς να τα ξεκαθαρίσουμε…
Θα σου πω εγώ. Πότε δε σε χάλασε τίποτα πάνω μου, αλλά δεν ήθελες να μείνεις . Ήθελες να είσαι από εδώ κ από εκεί. Ήθελες εμένα κι άλλες δέκα. Αυτό λοιπόν δεν το αξίζει κανένας. Μην επιτρέπεις σε κανέναν να σου φέρεται έτσι. Έπειτα σκέφτηκα ξανά. Εγώ μέχρι τώρα δεν ήμουν καβάτζα κανενός, εννοείται πως δεν χρειάζεται να περιμένει ο οποιοσδήποτε να γίνω για αυτόν.
Τώρα λοιπόν κατάλαβα ξεκάθαρα τι ήθελες. Ήθελες να πέσω για πάρτη σου, να κλάψω, να στεναχωρηθώ, να γίνω χαλί να με πατήσεις αλλά κατά τα άλλα δεν ήθελες να με πληγώσεις. Υπήρχε μια αμοιβαία συμπάθεια μεταξύ μας. Εσύ όμως επέλεξες και αυτό να το καταστρέψεις. Δεν είσαι άξιος, αγόρι μου. Δυστυχώς, ούτε να σου μιλάω δε χρειάζεται. Λυπάμαι για λογαριασμό σου και λυπάμαι τις επόμενες που θα ακολουθήσουν. Γιατί εσύ τα ίδια σκατά μένεις. Και αυτό είναι τραγικό.
Βέβαια, εγώ δε κρατάω κακία σε κανένα, οπότε ούτε σε σένα, γιατί μου δίδαξες ένα μάθημα και συ. Να μην εμπιστεύομαι κανένα, όσο ωραία και να μου παρουσιάζει τα πράματα, γιατι πάντα κάτι θα γίνει και θα στραβώσει το όλο πράγμα. Και μάντεψε. Στο τέλος, είμαι εγώ. Εγώ και μόνο εγώ. Εγώ δε θα βρίσκω ησυχία, εγώ θα νιώθω μισή χωρίς εσένα , εγώ που τελικά δεν έφταιξα σε κάτι. Το μόνο λάθος ήταν η εμπιστοσύνη που σου έδωσα και δεν αξίζες.
Γι’ αυτό λοιπόν, θα φροντίσω την επόμενη φορά, πριν αρχίσει να χτυπάει η καρδιά μου δυνατά, όταν βλέπει κάποιον που της κινεί το ενδιαφέρον, να σκέφτομαι λογικά, για να μην την ξανακάνω να ραγίσει. Κρίμα. Και για να τελειώνουμε, θα σου πω ότι δεν αξίζει ούτε το χαμόγελό μου ένας τέτοιος άντρας, που μόνο άντρας δεν είναι..