Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Συναντηθήκαμε τυχαία σε ένα σταυροδρόμι της μοίρας που θέλησε να μας φέρει κοντά αν και οι δρόμοι μας ήταν παράλληλοι. Οι ζωές μας ήταν διαφορετικές και μας χώριζαν πολλά χιλιόμετρα. Όχι μονάχα της απόστασης τα χιλιόμετρα αλλά και της καρδιάς.
Προσπαθήσαμε να βρούμε ένα κοινό σημείο και να πορευτούμε μαζί. Περισσότερο εγώ, λιγότερο εσύ. Για αρκετό καιρό ένιωθα να παλεύω μόνη. Σε έβλεπα βολεμένο στον κόσμο που είχες φτιάξει με τα ξενύχτια και τις περιστασιακές σου σχέσεις και πίστεψες ότι θα με έβαζες και εμένα στο ίδιο τσουβάλι. Όμως όχι. Γελάστηκες. Εγώ σου εξηγήθηκα και σε άφησα εκεί, στα γνώριμα λημέρια που σε έφτιαχναν, όσο και αν δεν το άντεχα γιατί σε αγαπούσα.
Προσπάθησες δεν λέω. Όσο μπορούσες δοκίμασες να βγεις από τον εαυτό σου και να παραστήσεις κάποιον που δεν ήσουν. Όμως έπρεπε να μεταλλαχτείς ολοκληρωτικά. Να μπεις στο πετσί του νέου σου ρόλου και να βάλεις τα δυνατά σου για να κινήσεις το τοίχος που είχες βάλει ανάμεσά μας.
Δεν τα κατάφερες, δυστυχώς. Οι δικές μου δυνάμεις κατέρρεαν μέρα με τη μέρα ώσπου εξαντλήθηκαν και σου ζήτησα να χωρίσουμε μέσω ενός άψυχου μηνύματος. Δεν άντεχα να στο πω με άλλο τρόπο. Προφανώς το δέχτηκες. Απάντηση δεν έλαβα μέχρι που κάποιες μέρες αργότερα χτύπησε το τηλέφωνο και η καρδιά μου τρελάθηκε από χαρά όταν είδα ποιος με καλούσε. Ήσουν εσύ… Παρόλο που είχε ξεθωριάσει μέσα μου η ελπίδα μου αυτή. Είπες ότι σου έλειψα και δεν άντεχες άλλο μακριά μου και τότε έλιωσα στην αγκαλιά σου σαν κερί. Υποσχέθηκες πως όλα πλέον θα ήταν αλλιώς, πως κατάλαβες πως με αγαπούσες και εσύ και θα έκανες τα πάντα για να μην χωρίσουμε ξανά.
Όμως τα λόγια τα χωρίζει μια απέραντη απόσταση από τις πράξεις που δεν πήραν ποτέ σάρκα και οστά και συμβιβάστηκες ξανά στα συνηθισμένα που σου πλάσαρε η μοίρα.
Αυτή η απάθεια με σκότωνε όταν άκουγα τα χείλη σου να λένε τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που μου έδειχνε η συμπεριφορά σου.
Δεν θέλησα να σε βγάλω από το καβούκι σου. Αν θέλουμε κάτι το διεκδικούμε.
Δεν σε έβγαλα έξω από τα νερά σου γιατί δεν θα μπορούσες να ζήσεις. Σε άφησα στα ρηχά, εκεί στα συνηθισμένα που μπορούσες να τσαλαβουτάς μέχρι να μάθεις καλό κολύμπι.
Ήταν οριστικό πλέον. Ένα πιο στεγνό μήνυμα αυτή τη φορά. Δεν θέλω να με κάνεις να σε μισήσω γι αυτό καλύτερα να εξαφανιστώ από τη ζωή σου..
Ελπίζω κάποτε να καταλάβεις. Είναι καλύτερα και για τους δυο μας αν και τώρα η απουσία σου μου χαρακώνει την ψυχή. Μη με ψάξεις ποτέ και ίσως κάποτε το κύμα σε φέρει πλάι μου και τότε να θελήσεις να σε μάθω να παλεύεις μαζί μου με τις τρικυμίες και ακόμα και αν βλέπεις τη στεριά να θες να μείνεις μαζί μου για πάντα.