Γράφει η Άντρη Φλουρέντζου
Για σένα θα γράψω πάλι. Άλλη μια εξομολόγηση. Μερικά ακόμα λόγια που θέλω να ξέρεις και ας ξέρω καταβάθος πως δεν υπάρχει περίπτωση να με διαβάζεις.
(Αλλά τι πειράζει; Θα με διαβάσει για άλλη μια φορά ο αναγνώστης. )
Δεν με παίρνει να στα πω από κοντά. Τι κι αν προσπαθήσω… Ούτε γεια δεν θα καταφέρω να σου πω σαν άνθρωπος, για τέτοια ταραχή μιλάμε.
Θα γράψω για σένα που είσαι η προσωποποίηση του μίσους…
(Μα τι γράφω; Δεν θα μπορέσει να ταυτιστεί ο αναγνώστης.)
Και ούτε μίσος νιώθω για σένα, για άλλη μια φορά υπερβάλλω. Μα και να ένιωθα, το μίσος κρύβει δύναμη αγάπης.
(Ας το αλλάξω λοιπόν. )
Θα γράψω για σένα που με κέρδισες με το ‘’Χάρηκα’’.
(Καλό αυτό. Λίγο πιο κοντά στον αναγνώστη. )
Όλες αυτές οι γραμμές λοιπόν είναι αφιερωμένες σε σένα μέχρι και την τελευταία λέξη.
Με εσένα δεν θα ήξερα να γράψω. Δεν με εμπνέεις εσύ αλλά η απουσία σου. Βλέπεις ο πόνος μου μεταμορφώνεται σε λέξεις και προτάσεις, κατεβατά ολόκληρα.
Γράφω δημιουργικά, λένε. Δημιουργική γραφή ονομάζεται. Πριν από σένα δεν ήξερα πως υπάρχει τέτοιο πράγμα.
Αλλά θέλω να ξέρεις ότι δεν είναι τρόπος για να σε φέρω πίσω. Σε αποτυπώνω για να μη σε ξεχάσω. Να χω να θυμάμαι πως δεν πρέπει να επιτρέψω πότε σε κάνεναν να με αντιμετωπίσει με τέτοιο τρόπο.
(Να έχει ο αναγνώστης ένα κείμενο να ταυτιστεί. )
Και ξέρεις πότε γράφω; Γράφω στις πιο άσχημες μου νύχτες, σε εκείνες που με στοιχειώνουν οι αναμνήσεις, οι εικόνες και οι μυρωσιές. Εκείνες τις νύχτες γράφω για σένα. Εκείνες τις νύχτες θέλω να σκίσω το λευκό μου χαρτί και να έρθω να σε βρω. Για μια αγκαλιά. Για μια τελευταία αγκαλιά, αλλά αυτή τη φορά θα ξέρω πως είναι η τελευταία, όχι όπως τότε… Και μην ανησυχείς, θα βρω τη δύναμη να φύγω.
Όταν φύγω θα επιστρέψω στα χαρτιά μου και θα γράψω για την τελευταία αγκαλιά.
(Θα γράψω για τις αγκαλιές που θέλει ο αναγνώστης να ταυτιστεί. )
Θα επιστρέψω στις λέξεις μου που θα είναι μεθυσμένες από την αγκαλιά σου και θα πίνουν στο όνομα σου, στο όνομα της αγκαλιάς σου. Της τελευταίας σου αγκαλιάς. Και έτσι ζαλισμένες όπως θα είναι δεν θα βάλουν τελεία. Έτσι, αύριο πάλι για σένα θα μιλάνε.
(Πάλι με κάποιον αναγνώστη θα θέλουν να ταυτιστούν. )
Για ένα πολυσυζητημένο καθόλου…
Και αν έχω πέσει έξω τελικά και με διαβάζεις τα΄ρεξε να το πεις στους φίλους σου να καυχηθείς. ‘’Άλλο ένα κείμενο για μένα’’, πες.
Γράφω για σένα.
Το μόνο που λείπει είναι το όνομα σου. Δεν τολμώ να το προφέρω. Ούτε να το γράψω και να το πληκτρολογήσω. Αλλά δεν το βρίσκω ούτε απαραίτητο. Ξέρεις εσύ, ξέρω εγώ και αυτό είναι αρκετό.
(Μπορεί να είναι τακτική μου. Στρατηγική της γραφής, ξέρεις για να μην έχει μια ερμηνεία το κείμενο. Να μπορεί ο αναγνώστης να ταυτιστεί. )
(Ποιος ξέρει τελικά για ποιον γράφω; Για σένα ή για τον αναγνώστη; )
Εγω μιλάω. Μιλάω με λέξεις. Η σιωπή είναι για τους δειλούς. Όσοι νιώθουν φωνάζουν. Εσύ μη φωνάξεις, αν νιώθεις και σε καίει, έλα και ρώτησε με ψυθιριστά…
Για μένα γράφεις;