Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Φοβάσαι;
Ίσως φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν αγαπούν όπως εγώ. Ίσως φοβάμαι αυτούς που αγαπάνε αλλά δεν αγαπούν. Ίσως ο φόβος είναι ανύπαρκτος, ίσως δεν διαδέχτηκε την αλήθεια.
Ίσως φοβάσαι τις σιωπές, αυτές που μιλούν, αυτές που κλαίνε και σπαράζουν. Σε πόσες κραυγές άραγε να χαθεί ο φόβος; Σε πόσους στεναγμούς πικρής αλήθειας ανατινάζεται το πάθος; Ποια πυρομαχικά αλήθεια να αναζητήσω να αντέξουν την μοιραία έκρηξη;
Είναι βαρύς ο πόνος όταν δεν μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου, όταν δεν μπορείς να σηκώσεις την ψυχή σου, να την αρπάξεις απ’το χέρι και να τρέξεις. Και ξεχειλίζει η ανάγκη να πιαστείς από κάπου, να μικρύνεις τις λύπες, να λείψεις απ’ό,τι σε τσακίζει, να γδάρεις τον πόνο.
Θά’ρθει η μέρα που θα αντέχεις, θά’ρθει η μέρα που μια ακόμα ρυτίδα θα είναι αρκετή να σου παρέχει μια ακόμα διαδρομή. Μια ρυτίδα για μια ακόμα διαδρομή ψυχής!
Θα αντέξεις;
Να αντέχεις, αυτό ζητάς!