Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Τι σκατα ήρθατε και παραδεχθήκατε όλοι μπροστά μου;
Τι θέλετε;
Μνημες; Έχω γεμίσει τη ζωή μου από δαυτες για χάρη σας.
Κομματια μου;
Έχετε ο καθένας σας περίσσευμα από κομματια μου.
Από εκείνα που δεν ξέρατε να τα χειριστείτε και τα κρατήσατε στην τροπαιοθήκη σας.
Γέλια μου; Δάκρυα μου; Πάθη; Πόθους; Ξεπνοα φιλιά και εκρήξεις;
Απ’ολα έχετε όλοι. Άλλος λιγότερα κι άλλος περισσότερα.
Και τώρα τι θέλετε;
Να πω τι; Ότι άξιζε;
Ότι θέλω να σας θυμάμαι;
Ότι μου λείπετε;
Ότι είμαι μισή χωρίς εσάς;
Τι;
Γιατί με κοιτάτε;
Μην με αγγίζετε. Πίσω. Πέντε βήματα πίσω ο καθένας.
Κακομαθα καιρό τώρα. Δεν σηκώνω πια ατσουμπαλα αγγίγματα και γλυκανάλατες εξηγήσεις.
Λυπάμαι. Δεν ξέρω αν σας το είπα μα μπορείτε να κοιτάτε, μπορείτε να θυμάστε μα δεν μπορείτε να αγγίζετε.
Ναι. Το παρόν δεν αγγίζεται.
Το παρόν ανοικοδομείται για τον επόμενο έρωτα.
Ξαναχτίζεται με καινούρια υλικά, διακοσμείται με καινουρια σερβίτσια για σπάσιμο.
Γι’αυτο και δεν μπορείτε να αγγίξετε.
Γιατί σε χίλιες ζωές, με χίλια σημάδια,στον έρωτα θα πέφτω με μετωπική και το γκάζι πατημένο στο τέρμα.
Γιατί για τις επόμενες χίλιες ανάσες θα φτιάξω έναν καινούριο κόσμο για να ζήσω τον επόμενο έρωτα.
Γιατί δεν μου λείπει κανεις σας.
Δεν πονάω για κανένα σας.
Δεν ζητάω κανένα σας.
Δεν μπορώ ούτε να σας ζηλέψω ούτε να σας διεκδικήσω.
Γιατί τον έρωτα όταν το γαληνευεις φεύγει κι όταν τον κοροϊδέψεις εκδικείται με λήθη και αμνησία.
Κι εγώ θέλω αλλον έναν έρωτα να κάνει κρότο.
Να κάνει θόρυβο να φύγουν όλα τα μίζερα και τα μισά.
Να χαθούν όλα τα παρολιγο. Όλα τα φοβισμένα.
Καταλάβατε;;
Σας ερωτεύτηκα μα τελείωσε.
Κι εγώ θα ζω πάντα… για τον επόμενο.
Μέχρι ο επόμενος να είναι ο τελευταίος. Μέχρι ο επόμενος, να είναι εκείνος.
Γιατί εσείς θέλατε να είμαι ο πρώτος σας έρωτας μα εγώ, ζω για τον τελευταίο!
Τα λέμε….