Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Χρωστάς μιαν εξήγηγηση αλλά τώρα δεν την θέλω.
Ούτε την θέλω, ούτε μου κάνει.
Οι εξηγήσεις όταν δεν δίνονται στην ώρα τους, είναι σαν το ξαναζεσταμένο φαϊ.
Άνοστες, άγευστες κι έχουν χάσει το νόημά τους.
Χρωστάς μιαν εξήγηση, ένα γιατί, ένα επειδή, αλλά για να τα πεις, πρέπει να έχεις και λίγο φιλότιμο.
Πώς το λένε στο λεξικό;
Μπέσα; Τσίπα;
Δεν είχες τίποτα απ’ όλα αυτά.
Τίποτα.
Γι’αυτό την εξήγηση που χρωστάς, δεν την θέλω πια.
Θα την κρατήσεις χρεωστούμενη μαζί με όλα τα άλλα.
Ξέρεις εσύ.
Τις υποσχέσεις που μείναν λέξεις, τους όρκους που έγιναν αέρας, τα όνειρα που έγιναν παραμυθάκι και δεν τα πιστεύουν πια ούτε τα μικρά παιδιά.
Θυμάσαι τι σου είχα πει;
Όταν φύγεις, να φύγεις με το κεφάλι ψηλά και να με κοιτάξεις στα μάτια.
Πίστευα σε εσένα. Πίστευα εσένα.
Δεν πειράζει.
Βάλε και την χαμένη πίστη μου στο πλάι με τα χρεωστούμενα και ξοφλήσαμε.
Άλλωστε το σκυμένο σου κεφάλι κι η ματιά σου που δεν τόλμησες να με κοιτάξεις, μου έδωσαν όλες τις εξηγήσεις που χρειαζόμουν.