Γράφει η Λιάνα Ζαφειράτου
Έρχονται στιγμές στη ζωή σου που παγώνει ο χρόνος ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Στιγμές που νιώθεις αδύναμος γιατί δεν μπορείς να βοηθήσεις την οικογένειά σου ή και τον άνθρωπό σου. Δεν μπορείς γιατί δεν έχεις τις γνώσεις, σου έχει χτυπήσει την πόρτα ένα ατύχημα ή μια αρρώστια κάτι τέλος πάντων που σε αναγκάζει να περάσεις την πόρτα των επειγόντων περιστατικών ενός νοσοκομείου.
Εκεί βρίσκεις και άλλους πολλούς σαν εσένα. Περιμένετε να πάρετε σειρά, να μάθετε τι συμβαίνει. Κάποιοι, σαν εμένα, ξέρουν περίπου τι γίνεται γιατί ο δικός τους άνθρωπος έχει κάποιο χρόνιο πρόβλημα υγείας. Κάπου εκεί έξω από την αίθουσα των επειγόντων περιστατικών ο χρόνος αρχίζει να κυλά ξανά αργά πολύ αργά..
Περιμένοντας κοιτάς γύρω σου σαν χαμένος, προσπαθείς να παρατηρήσεις τους ανθρώπους γύρω σου. Αμέσως ξεχωρίζεις δύο κατηγορίες. Η πρώτη είναι άνθρωποι σαν εσένα που περιμένουν την εξήγηση και τη διαβεβαίωση ότι όλα θα πάνε καλά. Η δεύτερη είναι το προσωπικό του νοσοκομείου, οι άνθρωποι με τις άσπρες ποδιές, τα φτερά στα πόδια, και τη σπίθα στο μάτι.
Αυτοί οι άνθρωποι που παλεύουν για τον δικό σου άνθρωπο με μεγάλες ελλείψεις σε εργαλεία απαραίτητα, με κτίρια που σχεδόν ξεφλουδίζουν. Αυτοί οι άνθρωποι που ουσιαστικά κάνουν τη δουλειά έξι ανθρώπων στη βάρδια και ας είναι μόνο τρεις…
Δεν το συνειδητοποιείς στην αρχή, αλλά όταν πας στο δωμάτιο και έχεις λίγο πιο καθαρό κεφάλι, βλέπεις. Βλέπεις τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί και παρατηρείς ότι τους βλέπεις με λίγο μεγαλύτερη συχνότητα από αυτή που ίσως θα έπρεπε. Οι γιατροί κάνουν τη μία εφημερία μετά την άλλη.
Οι νοσηλευτές, οι βοηθοί τους και οι τραυματιοφορείς δεν είναι λίγες οι φορές που δουλεύουν 15:00 – 23:00 και την επόμενη μέρα 07:00 – 15:00 ή 07:00 – 15:00 και το ίδιο βράδυ 23:00 – 07:00! Όποιος έχει δουλέψει βάρδια στη ζωή του θα καταλάβει δεν είναι ούτε εύκολο ούτε απλό. Δεν προλαβαίνει το μυαλό να καθαρίσει, να ξεκουραστεί και οι άνθρωποι αυτοί έχουν ζωές στα χέρια τους.
Σε κάποιες χώρες τις Ευρώπης ο ανώτατος αριθμός ασθενών ανά νοσηλευτή είναι δώδεκα και εδώ είναι εξήντα ασθενείς ανά νοσηλευτή ειδικά στη βραδινή βάρδια που είναι συνήθως μόνο ένας! Τι πρωτοκάνει; Τι να πρωτοθυμηθεί; Ποιον να πρωτοκοιτάξει;
Και όμως οι άνθρωποι αυτοί είναι εκεί για σένα και τον άρρωστο άνθρωπό σου ακόμα και όταν δεν τους βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είναι στο δωμάτιο μαζί σου για τον άνθρωπό σου φροντίζουν. Την επόμενη φορά προσπάθησε να τους κάνεις τη ζωή και τη βάρδια ευκολότερη αν μπορείς.
Έτσι διευκολύνεις όχι μόνο το προσωπικό του νοσοκομείου αλλά φροντίζεις και τον δικό σου άνθρωπο καλύτερα. Μην μείνεις στην επιφάνεια των πραγμάτων, παρατήρησε λίγο καλύτερα και δες τον αγώνα που κάνουν. Αγώνα όχι μόνο για την ζωή των δικό μας ανθρώπων αλλά αγώνα και με το μεγάλο θηρίο που λέγετε εθνικό σύστημα υγείας. Και οι δύο αγώνες είναι άνισοι αλλά σε πείσμα καιρών και ανθρώπων το προσωπικό του νοσοκομείου είναι εδώ και το παλεύουν.
Ακόμα και αν μου πεις ότι δεν είναι όλοι ίδιοι και υπάρχουν και αδιάφοροι άνθρωποι που εργάζονται στα νοσοκομεία έχω να σου πω το εξής: ευτυχώς οι εξαιρεσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Γιατί πολύ απλά αυτή τη δουλειά δεν μπορείς να την κάνεις αν δεν την αγαπάς.
Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που παλεύουν αυτό τον άνισο αγώνα θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που φροντίζουν τον πατέρα μου και στηρίζουν εμένα και τη μητέρα μου με όποιο τρόπο μπορούν.