Γράφει η Νάνσυ Δημητρακοπούλου
Έφυγες. Γι’ άλλη μια φορά με άφησες μόνη μου, δίχως μια κουβέντα, μια εξήγηση, κάτι. Δίχως να σε νοιάζει πως νιώθω και πως περνάω μακριά σου. Είπες πως βαρέθηκες τη ζωή που κάνεις. Μα ξέχασες πως μες στη ζωή σου υπάρχω κι εγώ. Με βαρέθηκες κι εμένα άραγε;; Τόσο ασήμαντη ήμουν για σένα;;
Σε ρώτησα “τι συνέβη, τι έπαθες, πως σου ήρθε έτσι ξαφνικά;”.. Μου απάντησες “έτσι”.. Μα δε μου αρκεί αυτό. Πώς γίνεται να βαρέθηκες και να άλλαξες έτσι ξαφνικά; Πώς μπορείς να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου μετά από όσα έχουμε περάσει μαζί; Πώς γίνεται να φεύγεις χωρίς καμία εξήγηση;
Όλη αυτή η αγάπη που έλεγες πως νιώθεις για μένα, που πήγε τώρα πια; Χάθηκε έτσι απλά από τη μια στιγμή στην άλλη; Ή μήπως τελικά δεν ήταν αγάπη, αλλά συνήθεια; Είχες συνηθίσει το “μαζί” και θέλησες να αποκτήσεις την ελευθερία σου, μακριά από όλους κι από όλα. Κι εγώ δεν αξίζω μια ειλικρινή εξήγηση για όλα αυτά;
Οι ώρες μακριά σου είναι ατελείωτες. Οι μέρες περνάνε δύσκολα. Πεθαίνω, σιγά σιγά, χάνω τον εαυτό μου. Κι εσύ δεν έρχεσαι. Ούτε στέλνεις ένα σημάδι ότι με σκέφτεσαι, ότι νοιάζεσαι ακόμη για μένα, ότι θα γυρίσεις. Μου συμπεριφέρεσαι σα να μην υπήρξα ποτέ κομμάτι της ζωής σου, σα να ήμουν ένα τίποτα για σένα.
Για μένα όμως είσαι η ζωή μου, η δύναμη μου, ο λόγος για να υπάρχω. Δεν αντέχεται η μοναξιά. Σε χρειάζομαι. Έχω ανάγκη να σε δω, να σου μιλήσω, να σε αγγίξω. Σε θέλω πάλι εδώ, δίπλα μου. Όλα γύρω μου είναι σκοτεινά. Έχω αρχίσει και τα χάνω. Στέκομαι όλη μέρα πάνω από το τηλέφωνο, αλλά ποτέ δεν είσαι εσύ.
Είμαι ένας άνθρωπος μισός χωρίς εσένα. Νιώθω ένα κενό μέσα μου, που όσο πάει και μεγαλώνει. Η απόσταση μεταξύ μας είναι αφόρητη. Γύρνα πίσω στην αγκαλιά μου, δώσε ζωή στα όνειρα μου. Φώτισε πάλι την ύπαρξη μου με την παρουσία σου. Κι όλα θα γίνουν ψυχή μου, όπως τα θέλεις εσύ. Μόνο γύρνα πίσω. Σε παρακαλώ.