Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Αμηχανία. Μετά από τόσο καιρό βρίσκεσαι και πάλι μπροστά μου. Έτσι, τόσο απλά. Ένα βλέμμα επιδεικτικό γεμάτο πάθος και μίσος, που κάποτε ήξερε να παίζει με τη φωτιά και τον πάγο. Ένα βλέμμα φιλόδοξο και εξεταστικό, που θέλει να μαγνητίσει όλο και περισσότερα από τον άλλο, ακριβώς όπως και τότε.
Δε μου αρέσουν ούτε οι φλυαρίες ούτε οι γρίφοι. Την ευθύτητα διαλέγω, για να μπορώ να επικοινωνώ άμεσα με ανθρώπους επιλέγω να έχω στη ζωή μου. Οι γρίφοι και οι υπαινιγμοί είναι ιστορίες για αχρείους. Όταν δε μπορείς να μιλήσεις ανοιχτά για όσα νιώθεις: την αγάπη, το μίσος, την ανασφάλεια, τον έρωτα, τη χημεία, τότε έχεις πολλά να δουλέψεις μέσα σου. Καμιά φορά ο φόβος και το «μήπως» μας κάνουν να χάνουμε στιγμές από τη ζωή μας.
Ανεκπλήρωτες επιθυμίες έρχονται μπροστά μας. Πολλές φορές δε μιλάμε σε κανένα και η ψυχή μας επιλέγει το δάκρυ για να εξωτερικεύσει τον πόνο. Θέλει δουλειά για να μάθουμε να μιλάμε, να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι και στο νου και στο σώμα, σε έναν κόσμο αλλότριο και εγωιστικό. Γιατί έτσι είναι ο κόσμος. Πάντα θα είναι ξένος για σένα και εγωιστής. Ο κάθε άνθρωπος έχει την προσωπική του μαγεία που δύσκολα τη μοιράζεται.
Ανάμεσα στα τόσα λάθη που υπήρξαν μεταξύ μας είπες και κάτι σωστό. Σε μια στιγμή νοσταλγική, μου χαμογέλασες τρυφερά, ανακατεύοντας τα δάχτυλά σου στα μαλλιά και μου είπες «Να προσέχεις τον εαυτό σου. Οι άλλοι βλέπουν την αγάπη που του δείχνεις και γι’ αυτό θα επιλέγουν να είναι μαζί σου. Αν αγαπάς τον εαυτό σου, ο κόσμος το αισθάνεται και αποζητά με κάθε τρόπο την αγάπη σου».
Είναι από τις λίγες εικόνες που κράτησα σφιχτά στο μυαλό μου. Μια γνήσια, τρυφερή σκηνή μεταξύ μας. Ξέρεις, καμιά φορά, τα λόγια του άλλου σε σημαδεύουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν μένουν εκεί χαραγμένα στη μνήμη. Από τότε μπορώ να σου εγγυηθώ πως κάθε μέρα προσπαθώ να φοράω χαμόγελα, για να γεμίζω τη μέρα μου. Κάθε μέρα ανάμεσα στο άγχος, την πίεση και το σκοτάδι πάντα κάνω διαλείμματα με σκέψεις φωτεινές, όνειρα άκρως προσωπικά και αγάπη άκρως ιδιωτική.