Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Ξέρεις τι μου έλειψε πιο πολύ; Εκείνο το κοριτσάκι που γνώρισες. Που παρά την θλίψη που είχε, πάντα γελούσε. Γελούσε με όλα μωρέ, με όλα, όχι γιατί είναι για γέλια, αλλά γιατί μέσα της δεν είχε φόβο, μόνο αγάπη, πάθος και ορμή.
Εκείνο το κοριτσάκι ακόμα εκεί είναι, αλλά άφησε τον πόνο να σμίξει με το βλέμμα της. Εκείνο το κοριτσάκι που ακόμα φοβάται. Μεγάλωσε και φοβάται. Τον χρόνο που έφυγε, τον χρόνο που ήρθε, αυτά που έχασε, αυτά που κέρδισε, αυτά που δεν θα έρθουν ξανά, αυτά που αγάπησε, αυτά που πόνεσε.
Τραγικό να το αισθάνεσαι; Πες μου όμως, πόσοι το μολογούν; Ούτε στον εαυτό τους δεν το λένε.
Κι αυτό είναι το τραγικό. Η ίδια είμαι, αλλά και τόσο διαφορετική. Πες μου στ’αλήθεια τι φοβάσαι περισσότερο, τις ρυτίδες της ύλης ή της ψυχής; Και τις δύο και δεν φοβάμαι να το πω. Αλλά οι ρυτίδες της ψυχής μου μ’ομορφαίνουν, σε αντίθεση με του σώματος.
Μου λείπω. Γιατί κάποτε μίλησα και μίλησα τόσο πολύ, που αισθάνθηκα όλο τον αγέρα γύρω μου να μου πνίγει τον λαιμό. Αισθάνθηκα την ανάσα μου να στεγνώνει στα μάτια τους και την φωνή μου να καταρρέει σαν φύλλο σπασμένο απ’τον αγέρα. Άλλαξα μάνα, μεγάλωσα πια, ωρίμασα, γέμισα ρυτίδες και δεν μπορώ τα πολλά και ψεύτικα λόγια. Δεν έχω χρόνο για συμβιβασμούς και υποκρισίες μάνα, μου τελείωσε κι η υπομονή. Μου λείπω. Μου λείπει το χαμόγελο μου, αυτό που μ’έκανε να μοιάζω όμορφη.