Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Δεν θέλω άλλο να μην μου μιλάς. Θέλω να μου πεις όλα αυτά που ένιωσες έστω και για μια φορά.
Όλα αυτά που σε κράτησαν πίσω για να κλείσεις το στόμα σου και να μην αφήσουν να μπουν στα αυτιά μου.
Δεν θέλω άλλο να μένω στην αμάθεια από όλα εκείνα που νιώθεις, από όλα εκείνα που ένιωσες για εμένα. Γίνομαι λιοντάρι και ουρλιάζω, πνίγομαι από τη θηλιά που μου έβαλες και προσπάθησες να με κάνεις να σωπάσω. Δεν θέλω άλλο να σωπάσω. Θέλω να σε ακούσω να μου λες όλα εκείνα που ποτέ δεν έβγαλες από μέσα σου.
Σταμάτα να φοβάσαι. Εδώ, κοιτά με, σε εμένα μιλάς. Εγώ είμαι, κοίτα με σου λέω. Ξύπνα από τον βαθύ σου ύπνο. Κοιμάσαι και αρνείσαι να ξυπνήσεις και μπεις στον κόσμο μας. Μα γιατί; Δεν θέλω να μην μου μιλάς. Να μην μου λες όλα εκείνα που ένιωσες, νιώθεις, ποθείς για εμένα, σε εμένα.
Θέλω να μάθω σου λέω. Θέλω να ουρλιάξω σαν εκείνα τα μικρά παιδιά που δεν τους δίνουν το παιχνίδι τους. Άσε με να σε ακούσω. Βγες από το υπόγειο το σκοτεινό που είσαι κρυμμένος. Ο ήλιος περιμένει να σε δει. Να αγγίξει το πρόσωπό σου, το δέρμα σου, τα χείλια σου. Πνίγεσαι, το ξέρω. Βγάλε το στουπί από το στόμα σου, άσε τη φωνή σου να βγει από τα μέσα σου και να τραγουδήσει όλα εκείνα που ποθεί. Κάποτε θα μου τα πεις, όλα εκείνα τα κάποτε. Ναι! Όλα εκείνα που σε έκαναν να φωνάζεις από τον ήλιο μέχρι το φεγγάρι. Δεν θέλω άλλο να μένεις σε όλα αυτά που σε θάβουν και δεν σε αφήνουν να φωνάξεις όλα αυτά που θέλησες, που θέλεις.
Μίλα μου έστω για μια τελευταία φορά. Άσε τις λέξεις να βγουν από το στόμα σου μαζί με όλα εκείνα τα κρυμμένα συναισθήματα που έχεις στην ψυχή σου. Γίνε λιοντάρι και φώναξέ τα. Το θέλεις και εσύ, φαίνεται κρυμμένο στη σπίθες που πετούν τα μάτια. Άφησέ τα να βγουν και να πετάξουν φωτιές από εκείνες που τα καίνε όλα στο πέρασμά τους.
Πες τα μου όλα, έστω για μια φορά…
Θέλω να μάθω. Δεν θέλω άλλο να μην ξέρω.
Δεν θέλω άλλο!