Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Όχι, απόψε δεν θα σου πω τίποτα για μένα.
Απόψε θα σου μιλήσω για εκείνους που αγαπώ και που μ΄ αγαπούνε!
Θα σου πω δυο λόγια για κάτι σπάνιους τύπους, που τους συναντάς δύσκολα και ακόμη πιο δύσκολα τους κατακτάς.
Θα σου μιλήσω για τους γητευτές των ονείρων, που καβαλάνε τα σύννεφα και τα κάνουν δικά τους, που αντέχουν να κοιτάξουν τον ήλιο κατάματα, και που τα περισσότερα βράδια με το φεγγάρι μιλάνε. Για αυτούς που ζουν χωρίς φόβο αλλά πλημμυρισμένοι από πάθος.
Για εκείνα τα αερικά θα σου πω, που πληγωμένα βαδίζουν με το κεφάλι τους πάντοτε ψηλά, που στις τσέπες τους έχουν χρώματα για να σβήνουν το γκρίζο.
Που ακολουθούν την καρδιά τους, που τολμάτε τα θέλω τους, που στην στείρα λογική της έχουν γυρίσει μια για πάντα την πλάτη.
Για εκείνους που περπατάνε μόνο μπροστά, μα ποτέ δεν ξεχνούν τι αφήσανε πίσω τους.
Απόψε σου λέω, θα σωπάσεις και θα με ακούσεις!
Γιατί θα σου πω για το φως και την θάλασσα, για τους ανήσυχα ήσυχους, για τους σιωπηλά φασαριόζους, για τους από μέσα όμορφους και για τους ονειροπαρμένους μου.
Απόψε δεν σηκώνω κουβέντα, ησυχία θα κάνεις!
Γιατί απόψε θα σου πω για τους “δικούς μου ανθρώπους”!
Άκου με!
Οι δικοί μου οι άνθρωποι αγαπούν την θάλασσα!
Εκτιμούν τον ήλιο.
Την βροχή λατρεύουν.
Στον αέρα αφήνονται κι ουρανούς κοιτάζουν!
Οι δικοί μου άνθρωποι τραγουδούν μονάχοι.
Αγαπούν τα χρώματα.
Σαν τρελοί ερωτεύονται.
Δυνατά αγκαλιάζουν και φιλούν ανθρώπους!
Οι δικοί μου οι άνθρωποι ταξιδεύουν μόνοι.
Ξενιτιές ημερεύουνε.
Ξαποσταίνουν λίγο.
Σιγανά ανασαίνουνε, δυνατά κοιτάνε!
Οι δικοί μου άνθρωποι τον θεό τον σέβονται.
Πολεμούνε το άδικο.
Με ψυχή πορεύονται.
Ξαγρυπνούν τα βράδια κι ονειρεύονται όμορφα!
Οι δικοί μου άνθρωποι αγαπούν την θάλασσα…
την κοιτούν και χάνονται, της μιλούν και κλαίνε.
Είναι σπάνια όμορφοι!
Προσκυνούν τον έρωτα!
Κοινωνάνε αγάπη!
Εγω τους αγαπώ και τους το λέω, εσύ να τους σέβεσαι, γιατί τίποτα λιγότερο δεν τους πρέπει.