Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Θέλω να τσακωθούμε.
Να τσακωθούμε πολύ!
Να σου φωνάξω, να μου φωνάξεις.
Να σε βρίσω και να με βρίσεις!
Να σπάσουμε τα πάντα γύρω μας, να μην μείνει τίποτα όρθιο.
Θέλω να πιαστούμε στα χέρια και να σε κοιτάξω. Να με κοιτάξεις κι εσύ. Και να μην πούμε τίποτα άλλο πια. Θέλω να τσακωθούμε και να σταματήσει όλη αυτή η συγκαταβατικότητα.
Να τσακωθούμε για να βγουν προς τα έξω όλα αυτά που κρατάμε μέσα μας τόσο καιρό. Κι εσύ κρατάς το ξέρω. Δεν κρατάω μόνο εγώ.
Θέλω να μας ακούσει όλη η γειτονιά, να μας βρίζουν οι γείτονες την ώρα που εμείς βρίζουμε ο ένας τον άλλο. Δεν είμαι παράλογη. Δεν είναι τρελό αυτό που θέλω.
Βαρέθηκα την τόση ηρεμία. Βαρέθηκα να είμαστε πάντα τόσο καλοί ο ένας με τον άλλο, ενώ υπάρχουν ώρες που απλά θέλουμε να βριστούμε. Δεν γίνεται να μην τσακωνόμαστε ποτέ. Απλά δεν γίνεται!
Θέλω να σου φωνάξω όλα αυτά που έχω μέσα μου τόσο καιρό και με τρώνε.
Θέλω να μου φωνάξεις, να με πιάσεις και να με ταρακουνήσεις.
Θέλω να νιώσω ότι υπάρχει κάτι ανάμεσά μας για το οποίο αξίζει να παλέψουμε.
Και θέλω εκεί που τσακωνόμαστε να με αρπάξεις και να με φιλήσεις. Να μου πεις ότι δεν μπορείς άλλο πια. Δεν μπορείς να μου φωνάζεις. Δεν μπορείς να σου φωνάζω. Δεν μπορείς να είμαστε έτσι.
Να με πιάσεις και να μην με αφήσεις από τα χέρια σου, όσο κι αν παλεύω να ξεφύγω από τη λαβή σου- γιατί ακόμα θα έχω νεύρα- θέλω να με κρατήσεις όσο πιο σφιχτά γίνεται, να νιώσω πως όλο αυτό ήταν μπόρα και πέρασε.
Θέλω για μια φορά να νιώσω ότι όλο αυτό είναι κάτι. Πως για όλο αυτό αξίζει να παλέψουμε.
Αξίζει να φωνάξουμε, να βρίσουμε, να σπάσουμε, να κλάψουμε.
Θέλω για μια φορά να τα κάνουμε όλα στάχτη και να αρχίσουμε από την αρχή!