Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Να παραιτείσαι.
Να παραιτείσαι απ’ ό,τι σου πονάει την ψυχή. Απ’ όσα σου παιδεύουν το κορμί.
Να παραιτείσαι από δουλειά, από ανθρώπους κι από καταστάσεις που σε εμπαίζουν.
Να παραιτείσαι απ’ ό,τι πηγαίνει κόντρα στο ήθος και στο χαμόγελό σου.
Απ’ ό,τι δε σού πάει, δε σε γεμίζει και δεν είναι του γούστου σου, βρε αδερφέ.
Να παραιτείσαι από τα ” καθώς πρέπει” των πολλών και απ’ όσα με πάθος προσπαθούν να σου επιβάλλουν, στο όνομα αυτού του ” τι θα πει ο κόσμος”.
Να παραιτείσαι και να βρίσκεις το θάρρος να έρχεσαι αντιμέτωπος με τις συνέπειες.
Να πληρώνεις το τίμημα των επιλογών σού, και να μην καταδεχτείς ποτέ να πάρεις πίσω τα ρέστα.
Να παραιτείσαι και να θυμάσαι: δειλός είναι εκείνος που σηκώνει τα χέρια ψηλά και περιμένει από θεούς και μοίρα να του χαράξουν το δρόμο.
Όχι εκείνος που τα σηκώνει, για να γκρεμίσει και να χτίσει ξανά.