Γράφει η Κατερίνα Μιχελάκη
Χαμόγελο, τόσο κοινότυπο, απλό για κάποιους, για άλλους ιερό και δύσκολο.
Ναι, θέλει κουράγιο να γελάς ορισμένες φορές και υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, που χαμογελούν πάντοτε δειλά και λίγο.
Είναι εκείνα τα καλύτερα παιδιά με τα θλιμμένα μάτια, που βλέπεις την φουρτούνα στο βλέμμα τους, που δεν σε αφήνουν να εισχωρήσεις εύκολα πίσω από τα τείχη τους, αλλά χρειάζεται να εξερευνήσεις να παλέψεις για να κατακτήσεις την θέση σου κοντά τους.
Είναι εκείνα τα παιδιά που βίωσαν την θλίψη και έμαθαν την πολυτιμότητα και την αξία ενός χαμόγελου. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να γελάς, ουσιαστικά και αληθινά και τα πιο όμορφα χαμόγελα δημιουργούνται μετά από καταιγίδες, δοκιμασίες, και φουρτούνες.
Νομίζω πως για αυτό ποτέ μου δεν αισθανόμουν έλξη για τους φωτεινούς και χαμογελαστούς ανθρώπους, μα για εκείνους που πάλευαν, για αυτούς με την διαρκή αναζήτηση, για εκείνους με την αποδοχή της διαφορετικότητας του εαυτού τους και το σκοτεινό βλέμμα, όμοιο με το δικό μου.
Ένα ηλιόλουστο πρωινό μπήκες στη ζωή μου. Ήρθες τόσο ξαφνικά, με εκείνο το ιδιαίτερο βλέμμα και μου προσέφερες το χαμόγελο σου. Μου το χάρισες τόσο απλόχερα με όλη την αξία του, με όλη την ιερότητα και μοναδικότητα του. Ένα χαμόγελο μπορεί να είναι από μόνο του πολύτιμο, μα ένα χαμόγελο βγαλμένο από το χάος και το έρεβος αποτελεί ένα θαύμα.
Για εκείνο το χαμόγελο, για το δικό σου χαμόγελο, θα μπορούσα να μάχομαι κάθε μέρα. Γι΄ αυτό χαμογέλα μου, να νιώθω πως τούτη η μοναδική καμπύλη είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή στον κόσμο, χαμογέλα μου για να παίρνω δύναμη στις δύσκολες στιγμές, για να δίνεις στη μέρα μου το χρώμα που της λείπει.
Να μου χαμογελάς, για να βλέπω τον Χειμώνα να μετατρέπεται σε Άνοιξη, για να μπορέσω να συνεχίζω να πιστεύω στα θαύματα. Χαμογέλα μου, για να παρηγοριέται η καρδιά τις ώρες που μου λείπεις, για να ζεσταίνεις το “είναι” μου τα βράδια όταν κοιμάσαι μακριά μου, για να επέρχεται η νηνεμία στη θαλασσοταραχή της ψυχής μου.
Να μου χαμογελάς, για να μπορεί να ξεσκεπάζεται η κρυμμένη παιδική αφέλεια στο βλέμμα σου, για να μπορώ σε σένα εγώ να μοιάζω, για να μην ξεχάσω ποτέ πως από τα πιο βαθιά σκοτάδια χτίζονται τα πιο φωτεινά χαμόγελα.
Χαμογέλα μου, για να συνεχίζει η καρδιά μου να χτυπά, για να μην σταματήσω να ονειρεύομαι.
Χαμογέλα μου, για να βλέπω το φως που εκπέμπει ο έρωτας.
Χαμογέλα μου, για να ανασταίνεις την ψυχή μου, να νιώθω πως υπάρχω.
Να μου χαμογελάς, να λάμπει ο κόσμος μου.
Γιατί το σκοτάδι μπορεί να με έφερε κοντά, μα το χαμόγελο σου ήταν εκείνο που με κράτησε.
Γι’ αυτο σου λέω… μόνο χαμογέλα μου.