Γράφει η Ελένη Σάββα
Τί θα ήταν ο έρωτας αν είχε μορφή; Μια πεταλούδα την άνοιξη. Μια πεταλούδα που ανοίγει τα φτερά της και πετάει,που στο αντίκρυσμα της οι άνθρωποι ζουν μια μικρή στιγμή ευτυχίας. Ή μήπως θα ήταν μια θάλασσα; Μια θάλασσα που άλλοτε είναι ήρεμη κι άλλοτε φουρτουνιασμένη. Όπως ακριβώς είναι κι ο έρωτας άλλωστε, με τα πάνω του και τα κάτω του…
Δεν έχει όμως μορφή ο έρωτας. Μονάχα να τον νιώσουμε μπορούμε. Στις αγκαλιές, στα χάδια, στα “σ’αγαπώ”, στο “να προσέχεις!”. Έρωτας… Έρωτας είναι όταν όλα μοιάζουν υπέροχα στον άνθρωπο σου, κι ας ξέρεις πολύ καλά πως δεν είναι. Όταν ξυπνάς και κοιμάσαι με μια σκέψη, την αγκαλιά του.
Να χάνεσαι, να ερωτεύεσαι, να αγαπάς τον άλλο γι αυτό που είναι. Κι ας μην ξέρεις τι θα φέρει το αύριο, κι ας μην ξέρεις αν ο έρωτας αυτός θ’αντέξει τον χρόνο. Να δίνεις τη ψυχή σου και να χαμογελάς, να ζεις τη μαγεία στο έπακρο.
Μα ναι. Αυτό είναι ο έρωτας! Μαγεία. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς αυτές τις αγκαλιές που μέσα τους χάνεσαι και δεν θες να τις αποχωριστείς ποτέ. Αυτές τις ματιές που σε κάνουν να πετάς στον ουρανό…
Έρωτας. Έρωτας είναι να κοιτάς τον άνθρωπο σου και να ξέρεις πως όλα θα πάνε καλά. Πως ακόμα κι αν δεν πάνε καλά, θα’χεις ένα χέρι να κρατήσεις, μια αγκαλιά να κρυφτείς μέσα της.
Να ερωτεύεσαι. Πολύ. Να ερωτεύεσαι κάθε μοναδικό κομμάτι του άλλου. Να ερωτεύεσαι τις πράξεις κι όχι τα λόγια.
Να ερωτεύεσαι και να κάνεις δική σου τη κάθε στιγμή. Να αγαπάς τα πάντα, πρώτου γίνουν όλα μια ανάμνηση. Κι όταν κάποτε θα τα θυμάσαι, να χαμογελάς.
Γιατί για λίγο, ήταν αληθινό. Γιατί ήταν ότι ακριβώς ζητούσες. Και το έζησες.