Γράφει η Jinxie Jinx
Αν ήσουν σήμερα εδώ και μπορούσα να σου μιλήσω, θα σου έλεγα πόσο μου έχεις λείψει, πόσο θέλω να σε αγκαλιάσω, πόσο θέλω να κοιτάξω τα μάτια σου… Ώρες ατελείωτες μπορώ…
Θα σου έλεγα πως είσαι ο μόνος, που με ξέρει όπως είμαι. Με όλα τα αρνητικά μου. Τα μούτρα μου, την γκρίνια μου, τα νεύρα μου, τις γκριμάτσες μου… Άλλωστε μοιάζουμε αρκετά σε αυτό. Είδες και κάποια θετικά μου βέβαια… Όσα πρόλαβα να σου δείξω. Κανένας άλλος δεν με γνώρισε τόσο καλά όσο εσύ. Παρ’ όλους τους τοίχους που σήκωσα από άμυνα. Επέμεινες και τα κατάφερες.
Αν και οι δυο μας πιστεύω πως είχαμε πέσει από την αρχή. Κι ας κάναμε σαν αν μην συμβαίνει τίποτα. Κανένας από τους δύο δεν άντεξε…
Το ξέρω ότι πολλές φορές αδιαφόρησα, υπερέβαλα, πείσμωσα, θύμωσα και έκανα πίσω από τον εγωισμό μου. Μπορεί να το έκανα σε λάθος στιγμές. Κι αυτό, γιατί δεν θέλω κανείς να με περνάει για δεδομένη. Θέλησα πολλές φορές να σου μιλήσω, αλλά δεν το έκανα. Φοβήθηκα, και η στάση σου με μπέρδευε και με κρατούσε πίσω. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ήξερα πάντα τι νιώθω όμως…
Την τελευταία μέρα που σε είδα, τότε που καθόμασταν μαζί σε εκείνο το παγκάκι, είπα από μέσα μου : “Δεν νιώθεις σαν να γνωριζόμαστε χρόνια ; Σαν να γνωριζόμασταν από πάντα;” Οι λέξεις δεν βγήκαν τελικά. Ευχήθηκα όμως να τις ακούσεις. Πίστευα πως κατά βάθος το ήξερες κι εσύ. Ίσως έπρεπε να μιλήσω. Να επιβεβαιώσω τις ματιές μου. Γιατί μιλούσαν τα μάτια μας πάντα! Κι αυτό είναι πολύ από μόνο του…
Όμως τώρα που δεν είσαι εδώ, που δεν ξέρω τι κάνεις, δεν ξέρω που είσαι, δεν ξέρω που να σε βρω, δεν ξέρω και αν αρκεί. Αν είχες καταλάβει στ’ αλήθεια ότι είσαι σημαντικός για μένα, ότι ακόμα κι αν ήσουν εσύ αυτός που το ξεκίνησε, ήμουν κι εγώ αυτή που σε ξεχώρισε. Και τώρα προσπαθώ να χωρέσω στο χαρτί όσα θέλω να σου πω…
Αν ήσουν σήμερα εδώ και με έβλεπες, θα μετάνιωνες για όλες τις φορές που έκανες πίσω, που κρύφτηκες, που κέρδισε ο εγωισμός σου, ο φόβος σου. Που εξαφανίστηκες. Που μου είπες τόσα πράγματα, εκτός από αυτό που πραγματικά ήθελες να μου πεις. Όπως “Θέλω να σε δω, σε θέλω, είμαι ερωτευμένος μαζί σου.”
Κι αν με ρωτήσει κάποιος : “Αλήθεια το πιστεύεις αυτό;” Θα του απαντήσω πως όλες τις μέρες που περάσαμε μαζΊ, κάθε φορά που έλεγες το όνομα μου, κάθε φορά που βρισκόμασταν, όπως και την τελευταία Έλαμπαν τα μάτια σου και χαμογελούσες. έλαμπες ολόκληρος. Τι άλλο θέλεις κάποιος ;
Έχω μιλήσει λίγο για εσένα, γιατί νιώθω για εσένα και εκτίθεμαι. Σήμερα όμως ήρθε καιρός να μιλήσω. Και συνεχίζω…
Αν ήσουν σήμερα εδώ, θα σου έλεγα ότι είσαι μεγάλος μπούφος. Αν έψαχνες λίγο τις λεπτομέρειες, θα καταλάβαινες ότι τρελαίνομαι για σένα. Είσαι τόσο περίεργος, αλλοπρόσαλλος, πεισματάρης, ξεροκέφαλος, εγωκεντρικός και δεν με πειράζει. Γιατί σε θέλω όπως είσαι. Γιατί όταν θέλεις, είσαι τόσο γλυκός και καλός και μ’ αρέσει.
Ξέρεις, όλο πιστεύουμε πως έχουμε χρόνο. Δεν καταλαβαίνουμε πόσο γρήγορα περνάει. Είμασταν ο ένας δίπλα στον άλλον. Τόσο καιρό ήσουν κάτω από τη μύτη μου και ήμουν κάτω από τη δική σου. Δεν ξέρω αν αργήσαμε, σημασία έχει ότι συναντηθήκαμε. Σημασία έχει ότι με φίλησες.
Το θέμα είναι ότι θέλω να με φιλήσεις άλλες τόσες. Και τώρα δεν ξέρω πότε θα σε ξαναδώ. Δεν θέλω να φύγεις. Αυτό που περνάω τώρα, το περνάω για δεύτερη φορά, συν του ότι πλέον δεν μπορώ να σου μιλήσω. Ψάχνω σαν τρελή να βρω έναν τρόπο, να γεμίσω το κενό, μα δεν βρίσκω…
Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω, ούτε τι θα κάνω. Ξέρω ότι θέλω να έρθεις αποφασισμένος κι ότι θέλω να σε δω. Μένω στο ότι αν είναι κάτι να συμβεί, θα γίνει ο κόσμος να χαλάσει.
Να σου πω κι ένα μυστικό; Μιας που ξέρω πως τρελαίνεσαι γι’ αυτά.
Ανασαίνω… όμως όταν βρίσκομαι μαζί σου αναπνέω…