Γράφει η Γεώρα
Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός πως νομίζεις πως έχεις χρόνο.
Χρόνο!
Νομίζεις, μη γελιέσαι! Ο μοναδικός χρόνος που μετράει είναι το τώρα. Ναι, εκείνο το λεπτό που κυλάει τώρα μπροστά μας. Από το πρώτο του δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο του.
Χρόνο, βρες μου χρόνο.
Μα, έχεις άπλετο.
Τραγικό ή, μάλλον, κωμικοτραγικό.
Χρόνο!
Ίσως θα έπρεπε να τον διαχειριζόμουν καλύτερα.
Ίσως αν του έδινα την αξία που του αναλογεί να μπορούσα… Τι άραγε να μπορούσα; Να μπορούσα να του κλέψω περισσότερες στιγμές. Μάλλον θα με αφήσει με την ιδέα πως του κλέβω στιγμές, ενώ στην πραγματικότητα εκείνη τη στιγμή, δημιουργώ εκείνες που οφείλω να έχω για τη ζωή!
Ίσως αν δεν είχα δεδομένο το χρόνο, να σου έλεγα πιο συχνά πόσο σε αγαπώ!
Πως μου λείπεις.
Ίσως να σε αγκάλιαζα πιο συχνά και όχι μόνο να το σκέφτομαι να το κάνω.
Αλλά, βλέπεις, συνεχώς το αφήνω για ένα πιο μετά.
Ίσως θα σου έστελνα εκείνη την καλημέρα.
Και δεν θα ανέβαλα συνέχεια εκείνο που τόσο ήθελα να κάνω.
Πραγματικά όμως γιατί νομίζουμε πως έχουμε χρόνο;
Ξέρεις, εκείνος κυλάει καθώς εμείς κάνουμε όνειρα και σχέδια για το τι θα κάνουμε σε εκείνο το χρόνο που θα καταφέρουμε να βρούμε, που θα καταφέρουμε κάποτε να έχουμε.
Πόσο μοιραία ολέθριο.
Αν τον χρόνο δεν τον πιάσεις εκείνη τη στιγμή, πάντα θα μένεις με την ψευδαίσθηση, πως συνεχώς θα έχεις χρόνο. Δεν έχεις όμως και δεν θα έχεις. Γι’αυτό Μίλα, Εκφράσου, Γέλα, Ζήσε, Αγάπα, Συγχώρεσε, κάνε ό,τι επιθυμείς, πες εκείνο που τόσο πολύ θέλεις αλλά διστάζεις, προτού να είναι αργά! Μπορεί να μην έχεις άλλη ευκαιρία!
Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε καν ο χρόνος!