Γράφει η Χριστίνα Αυγερινίδου
Αν έπρεπε να διαλέξω μία υπερδύναμη, θα ήταν αυτή που κλείνεται μέσα σε ένα αντικαταθλιπτικό χαπάκι για να καταπίνονται οι πόνοι, να ξεχνιούνται οι λύπες.
Ήθελα πάντα στη ζωή μου να με αλλάξω, να με κάνω μία άλλη. Ζήλευα όσους ήταν σκληροί, ανθεκτικοί και σίγουρα λιγότερο ευαίσθητοι από εμένα, με πίστη στο εγώ τους. Που είχαν περισσότερο θάρρος, που γινόταν ακόμη και θράσος, προκειμένου να κατακτήσουν, να αναρριχηθούν.
Εγώ, αντίθετα, την κατάκτηση την πετύχαινα μέσα από σιωπές, μέσα από μια αθόρυβη διεκδίκηση υποκινούμενη από ισχυρές επιθυμίες. Πεισματικά ισχυρές και σταθερές.
Πάντοτε όμως, επιθυμούσα να είμαι αναίσθητη. Να μην πληγώνομαι από την κακία και την ιδιοτέλεια των άλλων. Να μη δίνω σημασία σε αστήριχτες απόψεις και συμπλεγματικούς ανθρώπους. Ήθελα να μένω ασυγκίνητη στον πόνο ή στο έντονο συναίσθημα, όπως κάποιοι που πέρασαν κατά καιρούς από τη ζωή μου και αδιαφόρησαν στην κατάθεση της ψυχής μου.
Ήθελα να είμαι ψύχραιμη στον πόνο, να μη γίνομαι πάντα κοινωνός στην οδύνη και να μην παρασύρομαι από ανεξέλεγκτες τάσεις αλτρουισμού. Ήθελα ακόμη, σε προσωπικό επίπεδο, να μην ενοχλούμαι από τη διαφορετικότητα του άλλου, να μην πληγώνομαι όταν δίνω πολύ και παίρνω λίγο, να μπορώ να αποδέχομαι το ζυγισμένο κομμάτι αγάπης του άλλου, αφού βέβαια αυτός ο άλλος δεν είναι ταυτόσημος με εμένα.
Μια τέτοια υπερδύναμη, που λες, θα ήθελα να έχω.
Που να μου εξασφαλίζει ανοσία απέναντι στο παράταιρο, στο κακό, στο άδικο, στο λίγο.
Ίσως να με πεις παράλογη, ίσως να ακούγεται αστείο. Πιο φυσικό θα ήταν να ζητούσα ένα μαγικό ραβδί για να αλλάξω τον κόσμο.
Έλα που ο κόσμος δεν αλλάζει όμως. Καλύτερα δεν είναι να αλλάξω εγώ;