Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Ποσο θα θελα να μπορούσα να γίνω λίγο πιο αντιδραστική μαζί σου, χωρίς να με νοιάζει και πολύ τι θα σκεφτείς και πως θα σωθώ από τα μούτρα και τα νεύρα σου.
Ναι έχω θέμα με τις συγκρούσεις γενικοτερα. Με σένα πολύ ειδικότερα. Βλέπεις με θέλεις στα μέτρα σου.
Μ’ αγαπάς σαν τον πιο δικό σου ανθρώπο γι αυτό όμως που εσύ θες να γίνομαι για σένα.
Και το γνωρίζεις το θέματακι μου με τη διαχείριση των συγκρούσεων.
Κι όσο το αναγνωρίζεις τόσο πιο ευφάνταστα με χειρίζεσαι.
Βγαίνω πανεύκολα σε απολογία, φαίνομαι λάθος σχεδόν συνεχώς και με ασήμαντη αφορμή.
Μόνο που πλέον φορτώνω μέσα μου αντίδραση φιλαράκο.
Το καλό σου κορίτσι, το ελαφρώς φευγάτο έχει κι αυτό ανάποδες στροφές.
Οι απαιτήσεις σου με σπρώχνουν δυνατά να θέλω να πάω κόντρα σε αυτο που εσύ προασπιζεις διατυμπανιζοντας το ως καλό μας γιατί φυσικά με αγαπάς τόσο…
Πόσο με πεισμωνεις όμως κάτι ώρες.. Εκεί που όλα ερμηνεύονται με τα κουτάκια του μυαλού σου με τις δικές σου εμπειρίες.
Αυτό όμως δεν είναι αγάπη γιατί έχει μόνο το δικό σου μετρό και ρυθμό.
Εγώ είμαι παραφωνία αερικό σε μια καθωσπρέπει τακτοποιημενη ζωή καρμπόν.
Θα δυναμώσω το γνωρίζω και τότε όλο αυτό το απαιτητικο στυλακι του κάνω τα πάντα για μας θα γυρίσει μπούμερανγκ.
Θα γίνει η δική μου δύναμη. Αυτή που θα σου τρίψει στα μούτρα το υποτιθέμενα δικό μας μαζι!
Κι αυτό δεν είναι απειλή μωρό μου.
Είναι υπόσχεση στον κατά πιεσμένο εαυτό μου!