Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Μια φορά να με κράταγες αθώα και ειλικρινά μες στην αγκαλιά σου. Έτσι, για να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς σου και να μπορέσω να νιώσω την ασφάλεια που δεν ένιωσα ποτέ. Το χω απωθημένο αυτό. Μια φωνή που να αναζητά τη φωνή μου, ένα σώμα που να πάλλεται για το σώμα μου.
Δε μου ταιριάζει η μελαγχολία. Έχει σκούρα χρώματα κι εγώ επιλέγω τα φωτεινά της άνοιξης και του καλοκαιριού. Κάθε τραγούδι που παίζει στο ράδιο έχει διαφορετικό σκοπό και μελωδία. Θέλει να μου θυμίσει και πάλι πως όλοι μας είμαστε διαφορετικοί, ανάσες παρόμοιες με ανάμεικτα υλικά και πεποιθήσεις.
Ακόμα και οι εικόνες γύρω στη φύση θέλουν να επικοινωνήσουν μαζί μου. Κανένας γλάρος δεν είναι ίδιος με τον άλλο, κανένα χρυσάνθεμο δεν έχει την ίδια υφή και βλαστό με το άλλο. Έτσι κι εμείς, είμαστε διαφορετικοί, δεν είμαστε ο ένας κομμάτι του άλλου, δεν ταιριάζει η αύρα μας και δεν επικοινωνούμε.
Νιώθω πως έχω ανάγκη και από ένα χαμόγελο. Θα μου δώσει χαρά κι ας μην είμαι χαρούμενη. Όταν ο άλλος σου χαμογελά φαίνεται το πρόσωπο της ψυχής του. Αυτό θέλω να βλέπω, για να μπορώ να χαμογελάω κι εγώ ειλικρινά και αφελέστατα.
Οι μέρες που περνούν είναι οι νότες ενός γνωστού τραγουδιού που είχα ακούσει κάποτε σε μια εκδρομή μας. Όλες ταιριάζουν μεταξύ τους και θέλουν να συνωμοτήσουν για να ξαναπάμε μαζί το ίδιο ταξίδι μας. Πού να ήξεραν όμως; Παρέλειψαν να μας ρωτήσουν και να μας κοιτάξουν κατάματα. Δεν είμαστε ίδιοι όπως τότε, έχουμε μπαλώσει πανιά και πεποιθήσεις. Η ζωή μάς έκανε πιο ζωντανούς και με μεγαλύτερες απαιτήσεις για τον εαυτό μας.
Όταν γνωρίζεις ποιος είσαι δε μπορείς να συμβιβαστείς εύκολα με την μετριότητα. Δε σου ταιριάζει, δεν είναι για σένα. Θες πάντα κάτι καλύτερο, που να μπορεί να σε γεμίζει, να αντιπροσωπεύει κάθε σου στόχο. Δεν είναι τυχαίο που άνθρωποι μένουν μόνοι κατ’ επιλογή. Ξέρουν τι αξίζουν και σιχαίνονται κάθε λογής μετριότητα…