Γράφει η Άντρη Φλουρέντζου
Κάθησα στο παράθυρο του σαλονιού ένα Χειμωνιάτικο βράδυ. Κουλουριάστηκα και αγκάλιασα τον εαυτό μου. Έξω βρέχει και εγω παρατηρώ τις σταγόνες της βροχής να κυλάνε στο τζάμι μου.
Ωραία εποχή ο Χειμώνας. Είναι η εποχή που οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά, ερωτεύονται πιο δυνατά, αγκαλιάζονται πιο σφιχτά και μιλάνε πιο σιγά. Είναι η εποχή που αργεί να τελειώσει αν δεν έχεις κάποιον να γκρινιάζεις για το κρύο που δεν αντέχεται. Το κρύο είναι για δύο, λένε.
Εγώ θα ‘θελα σε σένα να γκρινιάζω όταν κρυώνω και έτσι ονειρεύτηκα τον Χειμώνα μου μαζί σου.
Ο Χειμώνας θέλει μικρές στιγμές. Μικρές κινηματογραφικές στιγμές. Τις δικές μας στιγμές.
Αγκαλιασμένοι να χαζεύουμε τη φωτιά που τρεμοπαίζειστο τζάκι. Το σπίτι να έχει κάτι από μαγεία παραμυθιού και η μυρωδιά κανέλας στον καφέ μας να αρωματίζει ολόκληρο το χώρο. Μουσική μας υπόκρουση η βροχή που ολοένα δυναμώνει.
Ακόμα και η στιγμή του ύπνου αποκτά ουσία τον Χειμώνα. Εμείς οι δύο κάτω από τα πολλά παπλώματα με χοντρές κάλτσες και πιτζάμες. Είναι αλλιώς να μπλέκονται χέρια πόδια κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Ο ένας κουβέρτα του άλλου. Και σα ξημερώσει Κυριακή, τα χουχουλιάσματα και τα κρυφά παιχνίδια κάτω από τα παπλώματα δεν θα έχουν τελειωμό. Δε θα χρειαζόμαστε πολλα για να χαμογελάμε τις Κυριακές στο σπίτι. Μια ταινία στον καναπέ, λίγο κρασί και τις ανάσες μας να θολώνουν τα τζάμια.
Και αν αποφασίσουμε να πάμε βόλτα και πιάσει βροχή, εγώ θα γίνω η ομπρέλα σου. Και όταν μέσα στα βρεγμένα μας φιλιά τα ρούχα στάζουν, θα αποδεικνύουμε σε όλους ότι την ευτυχία δεν την φέρνει η λιακάδα αλλά ο χορός στην βροχή!
Κάπου χάθηκα μέσα σε όνειρο και πραγματικότητα. Δεν γελιέμαι όμως.
Όσο και αν δηλώνεις ορκισμένος εργένης, το ξέρω πως τα βράδια ψάχνεις μια αγκαλιά και δυο ζεστά φιλιά. Μα προλαβαίνεις να έρθεις πριν πιάσουν καταιγίδες. Και μη φορέσεις πολλά ρούχα, θα σε ντύσω εγώ με έρωτα.
Στον δρόμο σαν έρχεσαι και θα κρυώνεις έχε κατά νου πως η παγωνιά αντέχεται μόνο αν η καρδιά αγαπήσει και αγαπηθεί.
Είπε κανείς ότι ο Χειμώνας είναι γκρι;