Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μην μου ξυπνάς τη λύπη μέσα μου.. Αγαπημένος Σαιξπηρ..
Όχι, μην μπερδεύεις τη λύπη με τη λύπηση. Δεν είναι οίκτος η λύπη. Οικτίρεις κάποιον που έχει μικρύνει μέσα σου. Κάποιον που έχει γίνει τόσος δα στη συνείδηση σου. Μα η λύπη είναι το τέλος των μεγάλων.. το τέλος των γενναίων.. το τέλος εκείνων που ένιωσαν, πίστεψαν, ήλπιζαν, ζήτησαν, έχασαν..
Η λύπη έχει να κάνει με κάποιον που ακόμα έχεις πολύ ψηλά! Η λύπη είναι η τελευταία σταγόνα σε ένα ποτήρι που έσπασε κι έγινε χίλια κομμάτια. Η λύπη είναι ότι μένει από το τέλος.. Η λύπη είναι ότι αφήνει η απογοήτευση. Η λύπη είναι το μούδιασμα μετά τον πόνο. Όταν έχει περάσει η ένταση του πόνου κι έχει απομείνει το μούδιασμα του. Λύπη είναι η λέξη που δεν άκουσες τη στιγμή που την είχες αναγκη. Λύπη είναι η αγκαλιά που δεν σε κρατάει.. Λύπη είναι ο άνθρωπος που μακριά του τίποτα δεν είναι ίδιο..
Όχι λοιπόν.. όταν σου λέω λυπάμαι, δεν σου λέω οικτίρω, δεν σου λέω ΣΕ λυπάμαι. Μιλάω για λύπη. Για ατόφια, καθαρή, λύπη που σου μουδιάζει κάθε κυττταρο. Δεν σε πονάει.. σε μουδιάζει.. Γι’αυτο το συναίσθημα σου μιλάω. Για τη λύπη. Για το τέλος. Για την λέξη που δεν άκουσες, κι αφού δεν την άκουσες από εκείνον, δεν την ήθελες κι από κανέναν άλλο.