Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Είχαμε σχέση τέσσερα χρόνια. Όμως εσύ δεν άντεχες άλλο τις ζήλιες μου και την υπερβολική μου αγάπη. Ήθελες την ανεξαρτησία σου κάτι που εγώ δεν άντεχα και είχα γαντζωθεί πάνω σου. Ήσουν αποφασισμένος. Με χώρισες αυτή τη φορά χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δε μπορούσα να αντέξω μακριά σου και σου ζητούσα μια ακόμα ευκαιρία. Δεν μου την έδωσες αν και ήξερα ότι με αγαπούσες. Δε μπορούσα να το ξεπεράσω για πολύ καιρό και δεν ήθελα άλλον δίπλα μου.
Δεν σε είχα ξεπεράσει και έχουν περάσει ήδη δυο χρόνια. Βρέθηκε κάποιο καλό παιδί που με ήθελε και μου το έδειχνε. Εγώ δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να κάνω κάποια άλλη σχέση. Επέμενε και είχε υπομονή μέχρι που κάποια στιγμή είπα να αλλάξω σελίδα στη ζωή μου και να κάνω μια νέα αρχή παρόλο που δε θα έφευγες ποτέ από το μυαλό και την καρδιά μου. Δεν έπρεπε όμως να μείνω και ολόκληρη τη ζωή μου έτσι. Εξάλλου και εσύ θα έχεις προχωρήσει τώρα πια. Έκανα αυτή τη σχέση και στην πορεία αρραβωνιάστηκα και ήμουν έτοιμη να παντρευτώ. Εσύ ακόμα εκεί σφηνωμένος μέσα μου και αυτό ήταν άδικο για τον μέλλοντα σύζυγό μου αν και το ήξερε.
Τη μέρα που παντρευόμουν σε πήρα τηλέφωνο. Το σήκωσες.
“Τι κάνεις; Μήπως ενοχλώ;”
“Όχι δεν ενοχλείς. Καλά είμαι εσύ;” μου απάντησες αμήχανα.
“Σε λίγες ώρες παντρεύομαι” σου είπα και έκλεισα γιατί βούρκωσα.
Δεν έπρεπε να το κάνω αλλά η καρδιά μου με οδήγησε σε μια ακόμα λάθος κίνηση.
Συνέχιζα μηχανικά να ετοιμάζομαι όμως βαθιά μέσα μου ήλπιζα να σε ξαναδώ.
Έφτασε η ώρα και ξεκίνησα για την εκκλησία. Γύρω μου ήταν όλοι χαρούμενοι εκτός από εμένα.
Ξεκίνησε η τελετή και εγώ ακόμα περίμενα.
Να μη μας χωρίσει ούτε ο θάνατος… σας ονομάζω συζύγους… βούιζαν τα αυτιά μου και εγώ μέχρι και το τελευταίο λεπτό σε περίμενα να φανείς όμως μάταια. Δεν ήρθες. Τώρα ανήκω αλλού. Αντικειμενικά τουλάχιστον.
Όμως τέλος πια. Δεν το αξίζει ο άντρας μου. Θα σεβαστώ τον γάμο μου.
Αντίο αγάπη μου ακόμα και από τις σκέψεις μου θα σε διώχνω για να μην πονέσει κανείς και εύχομαι να είσαι καλά εσύ αν και εγώ δεν είμαι αλλά αν ξέρω ότι είσαι εσύ θα γίνω…