Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Μαύρο ισούται με μηδέν. Με ανύπαρκτο. Με το τέλος. Περίεργη μαθήματικη ισότητα του δικού μου επίσης περίεργου μυαλού από παιδί.
Ο μεγάλος φόβος μου από μικρή..
Το μαύρο σκοτάδι.
Ένα δικό μου ξεκάθαρο, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία τίποτε.
Ένα τέρας που το ξόρκιζα ανέκαθεν πολύ με μάσκες, με πράξεις ηρωισμου σούπερ γουμαν, με δήθεν χαμογελά και βαρύγδουπες ατάκες τύπου η Ελλάς ποτέ δεν πέθαινει.
Ποια Ελλάς κοριτσάκι μου που η ανάσα σου μυρίζει χώμα καιρό τώρα;
Ποιο χαμόγελο μοιράζεις τριγύρω προσπαθώντας να πείσεις πως αντέχεις και τα καταφέρνεις – γιατί πάντα έτσι έμαθες να κάνεις,- που αν κάποιος τολμήσει να βυθιστεί στα μάτια σου εσύ καταρεεις;
Σου χει ήδη συμβεί αυτό το ξέρεις. Έπιασες πάτο. Αλλά ακόμη και τώρα κι εδώ έχεις βάλει τον αυτόματο και πας.
Δεν νιώθεις τίποτα, δεν περιμένεις τίποτα, δεν σε κρατάει τίποτε.
Η ρίζα σου κόπηκε τελειωτικα στα τέλη τούτου του άλλοπροσαλλου Αυγούστου. Και τώρα τι και τώρα που και τώρα πως;
Αυτό που φοβάμαι περισσότερο αυτό ακριβώς ζω τελικά . Δεν ξέρω αν είναι αυμπαντικη νομοτελεια ή κάτι άλλο πιο καρμικο όμως αν ειλικρινά σκεφτώ τωρα τη ζωή μου νομίζω ότι η μαθήματικη της πράξη δίνει γινόμενο κάτω του μηδενός. Τελειώνω την Τετάρτη δεκαετία τουτης της ζωής μου και μετράω Βατερλό και φιλοσόφω οπισθοχωρησεις με απώλειες στη σειρά.
Τα κατάφερα πάλι… Ένα βήμα μπρος, τρία πίσω. Ένα θέλω τώρα, δέκα πρέπει σκεπασμένα μην κρυωσουν και φύγουν με το μανδύα του φόβου και της ενοχής αμέσως ύστερα.
Κι εντέλει τι συμβαίνει;
Ειλικρινά δεν ξέρω. Στέκομαι όμως στο μαύρο μου κάθομαι στη γωνία μου ήσυχα και αφήνομαι. Θα με εξαφανίσει άραγε; Ακόμη κι αν το κάνει μπορεί να είναι ο μόνος τρόπος για μένα να βρω την άκρη μου. Την αρχή μου. Τη νέα αφετηρία μου. Ας το κάνει λοιπόν…
Κύκλος το δικό μου μηδέν με πρόσιμο μπροστά σαν ακίδα, σαν αγκάθι. Που μπορεί και στο μείον του να αε τσιγκλισει τρυπωντας τις σάρκες σου, να σου θυμίσει ότι είσαι ζωντανός, γιατί ματώνεις ακόμη. Γιατί δεν πονάς αλλά συνεχίζεις και βλέπεις, παρατηρείς σαν θεατής τη ζωή σου την ίδια. Γιατί τουλάχιστον μπορείς ακόμη κι ακούς μέσα στο σκοτάδι την ανάσα σου. Υπάρχει λόγος για όλα, πάντα υπάρχει το γνωρίζεις.
Και θα ξημερώσει που θα πάει. Ελπίζω…