Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
Ήρθε η ώρα. Έφτασε η στιγμή. Στο επόμενο λεπτό όλα όσα ζήσαμε θα γίνουν ένα με τον άνεμο και θα σκορπίσουν στον ορίζοντα. Στιγμές χαρούμενες και λυπηρές θα γίνουν στάχτη, μακρινό παρελθόν και ανάμνηση. Το “μαζί” και το “εμείς”, που με τόσο κόπο χτίσαμε, θα σπάσει σε χίλια κομμάτια του “εσύ” και του “εγώ”.
Άλλα στόματα θα φιλάμε από εδώ και πέρα, σε άλλες αγκαλιές θα κουρνιάζουμε και με άλλα σώματα θα κάνουμε έρωτα. Δε θα λέμε πια τα νέα μας και τα όνειρά μας δε θα μπερδεύονται, όπως τότε, που μοιραζόμασταν το ίδιο κρεβάτι.
Θυμάσαι το πρώτο μας φιλί; Αυτήν την εικόνα θέλω να την κρατήσω σαν φυλαχτό μέσα μου. Θέλω να θυμάμαι τον δισταγμό, την ένταση και τη λαχτάρα που είχε, την ατμόσφαιρα την ηλεκτρισμένη και τα πυροτεχνήματα.
Πυροτεχνήματα, γιατί από τότε που μπήκες στη ζωή μου έδωσες μια άλλη νότα και χροιά. Μου έμαθες να βλέπω κάποια πράγματα αλλιώς, να κυριαρχώ στον εαυτό μου, να τσαλακώνομαι, να πέφτω και να σηκώνομαι.
Σε θαύμαζα πολύ. Ακόμα σε θαυμάζω και δεν έχω λόγο να το κρύψω. Δε μπορώ να καταλάβω πώς αφήσαμε όλο αυτό που είχαμε να καταρρεύσει μπροστά στα μάτια μας. Επιλέξαμε να μείνουμε θεατές και να μη σώσουμε τίποτα και κανέναν.
Και να το αποτέλεσμα τώρα.. Συντρίμμια, στάχτες και αποκαΐδια παντού. Ακόμη ένας έρωτας ανάμεσα στους πολλούς, που σβήστηκε στο πέρασμα του χρόνου. Το πορφυρό του χρώμα ξέβαψε και ξεχάστηκε, σαν να μη υπήρξε ποτέ. Έφυγες και το σπίτι στο οποίο κάποτε φώλιασε ο έρωτάς μας ερημώθηκε. Η απουσία σου πονάει.
Τα κάψαμε όλα μαζί, παρέα και δεν αφήσαμε τίποτα, παρά μονάχα μια φωτογραφία που τη βγάλαμε ένα βράδυ του Σεπτέμβρη σε ένα μέρος που δε θυμόσουν. Πόσα μπορούν να χωρέσουν σε μια φωτογραφία και σε μια στιγμή; Θυμάμαι και πονώ. Η ψυχή μου θρυμματίζεται, ραγίζει, ματώνει και σπάει. Πόσο πόνο μπορώ να αντέξω άραγε; Θα τα καταφέρω μακριά σου; Θα συνεχίσω να χαμογελώ όπως τότε ή θα παγώσω και θα γίνω σκληρή σιγά σιγά και εγώ;
Με κρατούσες από τη μέση και χαμογελούσαμε γεμάτοι ευτυχία και ευγνωμοσύνη γι’αυτό που είχαμε. Θυμάσαι τίποτα απ’όλα αυτά που περάσαμε μαζί ή επέλεξες να πατήσεις ένα κουμπί και να τα ξεχάσεις; Πόσο λυπηρό είναι δυο άνθρωποι που μοιράστηκαν κάποτε όνειρα, στιγμές, πάθος, αγάπη και έρωτα να ακολουθήσουν τελικά χωριστούς δρόμους..
Αγγίζω τη φωτογραφία και χαϊδεύω τη μορφή σου. Και τι δε θά’δινα να ήμουν τώρα μαζί σου. Να με κρατήσεις σφιχτά στην αγκαλιά σου όπως πρώτα και να διώξεις με ένα σου φιλί όλους μου τους εφιάλτες μακριά. Να ξυπνάω με τη δική σου καλημέρα το πρωί και το βράδυ να αποκοιμιέμαι στο άκουσμα της δικής σου καληνύχτας.
Μη μου φεύγεις τώρα. Σε έχω ανάγκη. Δε θέλω να σε συνδέσω με τον πόνο, ούτε με μία θύμηση. Σε θέλω κοντά μου, δίπλα μου. Καταρρέω και μόνο στη σκέψη ότι μου αφήνεις το χέρι για να συνεχίσω μόνη μου τη διαδρομή. Φαντάζει ξένη και σκοτεινή. Παγώνω. Μείνε κοντά μου να μου ζεστάνεις την καρδιά με την παρουσία σου. Νυστάζω. Τα μάτια μου κλείνουν. Έχω γεμίσει το μαξιλάρι που κοιμόσουν με δάκρυα. Ακόμα μυρίζω το άρωμά σου στα σεντόνια. Πνίγομαι, ματώνω, σέρνομαι. Είναι αβάσταχτο το φορτίο της απουσίας.
Γύρνα πίσω..
Σε περιμένω..
Σ’αγαπώ..