Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
“Μετάνιωσα” μου είπες κι εγώ σε κοίταξα.
Χαμογέλασα κι ήταν η πρώτη φορά, που το χαμόγελο αυτό, ήταν μόνο δικό μου.
Ήταν η πρώτη φορά που το χαμόγελό μου, δεν σε αφορούσε.
Έκλεισα τα μάτια και σε έφερα μπροστά μου.
Μέτρησα μια μια τις στιγμές μας.
Τις λέξεις, τα αγγίγματα κι εκείνο το φιλί στον ώμο που ακόμα μου χρωστάς.
Μέτρησα τα σκοτάδια που κάναμε μαζί φως.
Μέτρησα τις νύχτες που ξημερώσαμε μαζί.
Μέτρησα τις απώλειες.
Μέτρησα τα “για πάντα” και τα “μαζί”.
Κι απέναντι από αυτά, έβαλα εσένα κι αυτό το χαμόγελο που φωτίζει τα μάτια σου και τα κάνει να λάμπουν.
Εγώ λοιπόν, απέναντι στο δικό σου “μετάνιωσα” θα αφήσω ένα “άξιζες τα πάντα μου”.
Εγώ που λες, δεν μετάνιωσα.
Δεν μετάνιωσα μπροστά στις αλήθειες σου.
Δεν μετάνιωσα που σε εμπιστεύτηκα.
Δεν μετάνιωσα που εμείς οι δυο, δεν συστηθήκαμε ποτέ.
Δεν μας χρειάστηκε.. ξέραμε, νιώθαμε, προχωρούσαμε.
Σε ένα “μαζί”, σε ένα “πάμε” και σε ένα “απλά” κλείσαμε τη μοίρα μας.
Μόνο που εγώ, ψυχή μου, την μοίρα μου την αγάπησα και δεν μετάνιωσα καμιά στιγμή.
Γιατί αυτή είμαι εγώ, κι εσύ δεν κατάλαβες ποτέ..
Και τον έρωτα τον μετράω από όλα εκείνα, για τα οποία δεν μετάνιωσα..
Γιατί για μένα, άξιζες.
Γιατί εγώ, απλά, μαζί σου.
Κι αφού εσύ μετάνιωσες… εγώ δεν υπήρξα ποτέ.