Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Μπορείς να φύγεις. Να φτάσεις όσο πιο μακριά μου θες. Όσο πιο μακριά μου αντέχεις. Μπορείς να μη μου μιλάς, να μη με ακούς, να μη μου γράφεις, να μη με διαβάζεις… Μπορείς να λες σε όλους πως είναι όλα καλά. Πως στη ζωή σου είναι όλα τακτοποιημένα κι εσύ απόλυτα ευχαριστημένος μ’ αυτήν.
Μπορείς να λες σε όλους πως δε σου λείπει τίποτα. Ακόμη και σε σένα. Μπορείς κάθε βράδυ που ξαπλώνεις, να προσπαθείς να σε πείσεις πως δεν σου λείπω. Πως δεν σου λείπει το άγγιγμά μου στον αυχένα σου και τα δάχτυλά μου στα μαλλιά σου. Μπορείς να προσπαθείς να σε πείσεις πως δεν σου λείπουν τα φιλιά μου και το χαμόγελο – εκείνο του ενός χιλιοστού – μετά από κάθε μας φιλί.
Μπορείς να προσπαθείς να σε πείσεις πως δεν σου λείπουν τα μάτια μου καρφωμένα στα δικά σου. Πως δε σου λείπει η ανάσα μου στ’ αυτί σου και τα χέρια μου γύρω απ’ το κορμί σου. Μπορείς, αν θες, να αρνείσαι κάθε μέρα την ύπαρξή μου. Να με ακυρώνεις ξανά και ξανά. Μπορείς να λες πως δε νιώθεις τίποτα. Πως ποτέ δεν ένιωσες.
Μπορείς να λες ό, τι θες, μα δε μπορείς να ξεχάσεις! Εμείς οι δυο, υπήρξαμε μαζί, όπως λίγοι θα υπάρξουν. Ζήσαμε μαζί, όσα λίγοι θα ζήσουν. Εμείς οι δυο, θα θυμόμαστε πάντα τις στιγμές μας, γιατί ήταν δικές μας. Ολότελα δικές μας. Γιατί τις φτιάξαμε με έρωτα.
Μ’ έναν έρωτα, που λίγοι θα άντεχαν. Εμείς οι δυο, είμαστε καταδικασμένοι να θυμόμαστε… Εμένα, ίσως και να με ξεχάσεις κάποια μέρα. Δε θα ξεχάσεις όμως ποτέ, το πώς ένιωσες για μένα… Κι ας λείπεις…Για όσο θα λείπεις.