Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Δεν είχα ποτέ την ανάγκη να κάνω απολογισμούς. Ποτέ δεν με “έκαιγε”, ποτέ δεν με συγκινούσε η αλλαγή των εποχών και όλα αυτά τα κλισέ περί νέου εαυτού που πάει πακετάκι με την νέα εποχή. Τα θεωρούσα χαζά, ανώφελα και ανούσια από τη στιγμή που είναι μόνο λέξεις της στιγμής και τίποτα παραπάνω.
Και κάπως αυτό άλλαξε φέτος. Κάπως, με το που ξεκίνησα να μετράω αντίστροφα για τη νέα χρονιά που ετοιμαζόταν να μπει, πέρασε η προηγούμενη χρονιά σαν αστραπή μπροστά από τα μάτια μου. Πόσες στιγμές. Πόσες μικρές νοητές φωτογραφίες. Πόσοι άνθρωποι. Πόσα μέρη. Πόσα συναισθήματα.
Όλα πολύ την χρονιά που πέρασε. Όλα στα κόκκινα. Νεύρα, ένταση, κούραση απογοήτευση, στεναχώρια. Όλα πολύ. Όλα στα κόκκινα. Γέλιο, χαρά, ευτυχία.
Και ξαφνικά κατάλαβα, κατάλαβα πως όντως με κάθε νέα χρονιά, κάθε νέα εποχή, είσαι και ένας καινούργιος άνθρωπος. Κάθε φορά, κάτι σου παίρνει και κάτι σου δίνει. Κάθε φορά, σε αλλάζει και λίγο, σε επαναπροσδιορίζει. Λειαίνει λίγο τις άκρες σου ή τις οξύνει. Κάθε φορά, παίρνει και ένα κομμάτι σου και το αντικαθιστά με κάτι άλλο. Με κάτι που σου λείπει ή με κάτι που ποτέ δεν ήθελες να έχεις.
Εμένα μου έδωσε λίγη παραπάνω αναισθησία. Λίγο πιο “χοντρό” δέρμα. Το είχα ανάγκη μπορώ να πω. Πολύ ευαίσθητη είχα γίνει και το ελάχιστα πιο “χοντρό” δέρμα θα κάνει διαφορά. Ήδη έχει κάνει.
Μου έδωσε και αγάπη. Πολλή αγάπη. Από ανθρώπους που ήταν στη ζωή μου και δεν είχαν καταφέρει να εκφραστούν όπως θα ήθελαν. Και από άλλους, νέους, που τους γνώρισα τη χειρότερη στιγμή και την μετέτρεψαν στην καλύτερη.
Γνώρισα και ανθρώπους που ήρθαν για να μείνουν και το ξέρω καλά. Συνοδοιπόροι σε αυτό το μακρύ ταξίδι μέσα στον χρόνο.
Αυτή η εποχή, μου έδωσε μαθήματα. Και πολλά, πολλά χαστούκια. Αλλά τα άξιζα. Αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις λένε. Και έπαθα. Και έμαθα. Έμαθα να υψώνω το ανάστημά μου όποτε χρειάζεται και να ρίχνω τα μούτρα μου όταν είμαι λάθος. Έμαθα να βάζω νερό στο κρασί μου για πράγματα αλλά έμαθα και να μην σηκώνω μύγα στο σπαθί μου όταν με πατάνε.
Είχε λίγο από όλα. Και πλέον, με σιγουριά, μπορώ να πω πως, ναι, ένας νέος εαυτός γεννάται κάθε που αλλάζει με το τέλος της εποχής. Ο παλιός δίνει τη θέση του στον καινούργιο. Και κάθε εμπειρία, κάθε μικρό κομμάτι που αλλάζει μένει ανεξίτηλα χαραγμένο μέσα σου, για να θυμάσαι και να πορεύεσαι. Να κάνεις σωστές ή λάθος επιλογές για τους σωστούς λόγους.
Στους νέους εαυτούς. Στις νέες εμπειρίες. Σε όλα όσα θα έρθουν και σε όλα όσα έφυγαν!