Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Όταν έφυγες τα πάντα ερήμωσαν… τα πάντα νεκρά και σκοτεινά και η ζωή μου μια ευθεία γραμμή χωρίς τέλος και αρχή…
Και τότε εκείνη απρόσκλητη ήρθε και μου χτύπησε τη πόρτα, πέρασε το κατώφλι μου και εγώ τη δέχτηκα μη ξέροντας τι πρόκειται να συμβεί.
Δοκίμαζε τις αντοχές μου και εγώ τις δικές τις, είχε τρυπώσει δίπλα μου και έγινε κομμάτι του εαυτού μου!
Καιρό τώρα πολεμάω να της ξεφύγω, να απαγκιστρωθώ από τους ιστούς που έχουν μπλεχτεί πάνω μου, μήπως νιώσω για λίγο ελεύθερη, αλλά τίποτα , όλες οι προσπάθειές μου πέφτουν στο κενό. Δείχνει υπομονή και επιμονή μαζί μου, είναι γαντζωμένη πάνω μου και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να με κρατήσει κοντά της. Την είχα συνηθίσει όμως, την είχα αποδεχτεί και πορευόμουν πλάι της.
Μαζί της κοιμόμουν, μαζί της ξυπνούσα, ακόμα και την ανάσα της άκουγα πάνω μου βαριά που κάποιες φορές με τρόμαζε, αλλά δεν ήταν τίποτα τελικά. Εκείνη ακόμα εκεί δίπλα μου, κοντά μου, είχαμε γίνει σα δυο σταγόνες νερό μέσα σε ένα αδειανό ποτήρι που η μία έψαχνε την άλλη, είχαμε γίνει αχώριστες ψυχές. Τις εμπιστευόμουν τα πάντα πια. Το πόνο μου, τη θλίψη μου, το γέλιο μου, τις ιστορίες που ήθελα να μοιραστώ, ακόμα και τα δάκρυα που τρυπούσαν τα σωθικά μου και μόνο αυτή μπορούσε να ακούσει το θόρυβό τους.
Έμοιαζε με φίλη ,αλλά ήταν ο χειρότερός μου εχθρός που με ακολουθούσε τώρα παντού. Είχε γίνει πρωταγωνίστρια της ίδιας μου της ζωής, ήταν εκεί και με συνόδευε σε κάθε μου βήμα. Ήταν εκείνη που είχα αγαπήσει και οι άλλοι τη φοβούνται. Ήταν αυτή που μου συστήθηκε από την αρχή, που κάποιοι την ονόμασαν μοναξιά και γω καλύτερή μου φίλη!
Θέλει κότσια τελικά η μοναξιά και χαρακτήρα!