Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Εναποθέτω την ψυχή μου στα χέρια σου, με όσο φόβο και τρόμο της έμεινε αμανάτι από χθεσινούς όρκους αιώνιας πίστης και λόγια αφοσίωσης που άκουσε. Έχει ακόμα κάποια κατάλοιπα από περασμένες αγάπες που ορκιζονταν ότι δεν θα την πονέσουν και την τσάκισαν. Κι όμως έχει ακόμα το κουράγιο να αγαπήσει με όσο πάθος της απέμεινε. Και πίστεψέ με, έχει ανάγκη να αγαπηθεί. Να αγαπηθεί αληθινά όμως, μην την παραμυθιάσεις κι εσύ.
Μπορεί να έπαθε, αλλά δεν έμαθε. Παραμένει παιδί ακόμα και σαν παιδί να της φερθείς. Δεν θέλει να μεγαλώσει, δεν με ακούει όσο και να της φωνάζω πως πρέπει να ωριμάσει επιτέλους. Αυτή εκεί, ξεροκέφαλη. Έμεινε πίσω, κάπου μεταξύ δεκατεσσάρων με δεκαπέντε χρόνων. Ναι, εκεί την υπολογίζω, γιατί ακόμα πιστεύει στα παραμύθια. Ακόμα πιστεύει στην αληθινη αγάπη και στο για πάντα.
Κανάκεψε τη λοιπόν, φρόντισε την, προστάτεψε την και μην την προδώσεις κι εσύ. Αν δεν μπορείς να της φτιάξεις ένα παραμύθι και να την βάλεις μέσα να κρυφτεί και να νιώσει ευτυχισμένη, άφησε τη σε κάποιον άλλο που θα μπορεί.
Ξέρω τι σου λέω. Μιλάμε για την ψυχή μου, που έχει να δώσει πολλά ακόμα. Και δεν μπορώ να την κάνω καλά, να με ακούσει και να προσέχει τις κούφιες υποσχέσεις. Είναι βλέπεις ευκολόπιστη, ονειροπόλα και δεν βάζει μυαλό. Προσπαθώ όμως να την προφυλάξω, να μην πονέσει άλλο πια. Της λεω να κρατήσει το καλύτερο κομμάτι που της έμεινε και να το δώσει σε αυτόν, τον έναν που θα αξίζει, μην το σκορπίσει κι αυτό.
Γι’ αυτό σου λέω, να την αγαπάς και να την προσέχεις, είναι ραγισμένη και πονάει. Κράτησε τη τρυφερά ανάμεσα στα χέρια σου και με πολλή αγάπη θα γιάνει. Την ξέρω καλά την ψυχή μου. Αν της κολλήσεις τα κομμάτια της, θα γίνει δική σου. Και όταν γίνει δική σου, αψηφά κινδύνους, ρισκάρει και αγαπάει δυνατά και για πάντα.
Αυτή είναι η ψυχή μου και είναι το μοναδικό κομμάτι του εαυτού μου που έμεινε ατόφιο. Είναι η ψυχή μου και είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω πια. Αν την αγαπάς, να την προσέχεις!