Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Η δική μου Αθήνα τελικά σου μοιάζει.
Σου μοιαζει επικίνδυνα θα έλεγα.
Εχει κάτι απο τα μάτια σου, το στήσιμο του κορμιού σου.
Έχει κατι απο τη μυρωδιά σου.
Η δική μου Αθήνα μοιάζει με τα μάτια σου, γιατι έχει μια λάμψη, μια τσαχπινιά που δεν τη βρίσκεις αλλού. Οι δρόμοι της έχουν μια μαγεία, ένα φώς που το βλέπω όταν σε κοιτώ.
Η δική μου Αθηνα εχει τόσα μαγικά μέρη που δεν βρίσκεις σε κανένα παραμύθι,
Εχει μια μαγεία, ακριβως ίδια με τη δική σου. Δεν χορταίνω να σε κοιτώ.
Όταν ανατέλει ο ήλιος στην Αθηνα βλέπω τα μάτια σου. Αυτά τα χρώματα που κάνει ο ουρανός μοίζει να έχουν βγεί απο άλλο παραμύθι, όπως και τα μάτια σου. Τα χρώματα που αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεση σου.
Οταν πάλι ο ήλιος δύει μοίαζει με τους φουρτουνιασμένους σου παλμούς την ώρα που γινόμαστε ένα.
Η εναλλαγή των εποχών είναι ίδια η εναλλαγή των συναισθημάτων σου, οταν είσαι χαρούμενος ή θυμωμένος με κάτι.
Είσαι στ’αλήθεια η πιό αληθινή ύπαρξη της Αθήνας μου, είσαι αναπόσπαστο κομμάτι της για μένα.
Είσαι συνδεδεμένος μαζί της γιαυτο και ποτέ δεν θα φύγεις απο το μυαλό μου. Οποια πλευρά της Αθήνας μου και αν κοιτάξω, κοιτάω πάντα εσένα, πέφτω πάνω σου.
Η αγκαλιά σου θυμίζει τους χειμώνες , τότε που αναζητάς κάπου να κουρνιάσεις και να ζεσταθείς. Το καλοκαίρι πάλι το ηλιοκαμένο σου κορμί και η αλμύρα θυμίζουν τους έρωτες μας.
Εσύ, ο ανθρωπος μου, είσαι ένα με τον τόπο μου, την Αθήνα μου, την πιο ωραία Αθήνα που έχεις δεί ποτέ.