Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.
Ο έρωτας είναι τέχνη.
Μια τέχνη που δύσκολα την ορίζεις.
Δεν έχει αρχή αλλά ούτε και τέλος.
Μοιάζει με χίμαιρα που αναδημιουργεί τον ίδιο σου τον εαυτό.
Έχει να κάνει με την ατόφια έκφραση των συναισθημάτων σου. Έχει να κάνει με την πηγαία εκείνη δήλωση. Το “άσβεστο”. Το άσβεστο που ξεχύνεται από μέσα σου.
Δεν ακολουθεί κανόνες. Δεν υπόκειται σε αυτούς. Καταθέτει κομμάτια. Τα κομμάτια σου.
Σε “ξεμπροστιάζει”. Σ’αφήνει γυμνό κι εκτεθειμένο, όπως ακριβώς ήσουν εκείνα τα πρώτα –πρώτα λεπτά της ζωής σου. Τόσο εύθραυστος. Τόσο.. εύθραυστος.
Αναθεωρεί όλες σου τις “σταθερές”. Άλλες φορές αποσαθρώνει κι άλλες επαναπροσδιορίζει την πραγματικότητα γύρω σου. Άλλες πάλι, σε ωθεί σε μια νέα, μιαν άλλη ανεξερεύνητη πραγματικότητα.
Δεν έχει να κάνει τόσο με την “πράξη” ο έρωτας. Όχι.
Είναι η όλη διαδικασία πριν την πράξη ή και μετά από αυτή που σου δίνει εκείνη την υπέρτατη ευχαρίστηση.
Σου προσφέρει τη συνέχεια, τη διαιώνιση, το “λίγο παραπάνω” που χρειάζεσαι κάθε φορά. Τη μια ανάσα ακόμη, τη μια ρουφηξιά ακόμη. Την απόλαυση της κάθε ανάσας, της κάθε ρουφηξιάς.
Είναι η εγωιστική κι απόλυτη προσκόλληση στο πρόσωπο, η επίμονη ενασχόληση του ενός κορμιού με το άλλο, τα ανεξέλεγκτα συναισθήματα, η εξιδανίκευση, η ζήλια, η κτητικότητα, οι εξάρσεις, ο θυμός, ο φόβος της απώλειας, η εμμονή..
Η εμμονή που αξίζει σ’αυτή τη ζωή.