Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Έρωτας.
Με παρέα ή χωρίς;
Θα προτιμήσω την συντροφιά στο μενού του.
Θα προτιμήσω την απόσταση στην αγκαλιά του.
Δεν θα διαπραγματευτώ όμως την ανάσα του στα χειλη μου.
Ναι είναι η απόσταση που φορές σε φέρνει στα πρόθυρα του παραλογισμού, η έλλειψη της σιγουριάς που το μου λείπεις αρχίζει και ροκανίζει το συναίσθημα, τόσο αθόρυβα που μετά παίρνουνε αγκαλιά τα γιατί μας να τα παρηγορήσουμε.
Το πολύ κοντά μας γκρινιάζει, το μακριά μας τρώει.
Σε πόσες μετατροπές μπορει να αντέξει ο ερωτας;
Εμείς τον ορίζουμε, εμείς τον ζούμε.
Κανείς δεν κοιτά όμως το μεδούλι του, εμπιστοσύνη και αλληλοπροστασία, συμπαράσταση και ευγένεια.
Το ύψιστο προνόμιο της κατανόησης.
Όλοι στην αρχή του είμαστε κατανοητοί προς όλες τις κατευθύνσεις, γιατί μετά αλλάζουμε;
Πολλές φορές λέμε ναι ναι και στην ουσία αδιαφορούμε για εκείνο που δεχτήκαμε με τρελό χτυποκάρδι.
Αυτό το κεραυνοβόλο συναίσθημα που δεν το αγγίζει το συμφέρον κι εδώ που τα λέμε δεν το αγγίζει τιποτα.
Κι όμως αυτή η ομορφιά δυστυχώς χάνεται για ποικίλους λόγους.
Παρομοιάζεται ο έρωτας σαν το συνάχι ένα πράγμα.
Ε όχι δα, γείτσες και μας περασε!
Η δύναμή του σε παρασύρει σε έναν κόσμο που όμοιός του δεν υπάρχει.
Το λέει κάποιος που δεν ερωτοχτυπήθηκε.
Ερωτοσκοτώθηκε απλά…