Γράφει η Γεώρα
Άκουγα τους ανθρώπους να έχουν στο στόμα τους σαν καραμέλα τη φράση, ‘Μας χώρισε η απόσταση!’
Και ως ένα σημείο τους είχα πιστέψει. Έλεγα κάτι παραπάνω θα ξέρουν. Το έχουν βιώσει.
Απόσταση, τη μισούμε όλοι αυτή τη λέξη. Μας στερεί ότι θέλουμε. Μας τρώει στιγμές κοινές από το πρόσωπο που αγαπάμε. Μας αφήνει μόνους τα βράδια αγκαλιά με το κινητό και μια φωτογραφία του προσώπου εκείνου που θα δίναμε τα πάντα για να το έχουμε έστω και για ένα λεπτό στο πλάι μας!
Μας φοβίζει αυτή η λέξη. Το βάρος της μας τρομοκρατεί. Όχι και άδικα. Βέβαια θα μου πεις υπήρξαν άτομα που τη νίκησαν. Και σε αυτούς τους βγάζω το καπέλο. Τη μηδένισαν. Την εξολόθρευσαν. Γιατί το κοινό μαζί ήταν πολύ πιο δυνατό από κάποια χιλιόμετρα. Γι’αυτό και τα αψήφισαν.
Ωστόσο αυτή φράση δεν είναι παρά μια δικαιολογία! Μια φτηνή δικαιολογία για να αισθανόμαστε λίγο καλύτερα όταν κάτι τελειώνει.
Δεν τους χωρίζει η χιλιομετρική απόσταση τους ανθρώπους, μάτια μου! Η συναισθηματική απόσταση τους χωρίζει! Και αυτή είναι η μόνη αλήθεια.
Όταν χάνεται εκείνο το «εμείς», όταν παγώνει το μέσα σου, όταν η ένταση του δικού μου εγώ και της δικής μου ατελείωτης αγάπης, με το δικό σου εγώ και τη δική σου αγάπη δεν καταφέρνουν δυστυχώς να συγχρονιστούν για αρκετό διάστημα μαζί, δεν σου φταίνε τα χιλιόμετρα. Και το ξέρεις καλά αυτό. Το γνωρίζεις απλά το προσπερνάς.
Ήμασταν πλάι πλάι, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, ακούγοντας τις ανάσες μας και ήταν σαν να μας χώριζαν χιλιόμετρα.
Ζούσαμε μαζί, αλλά ήταν σαν χώρια. Υπήρχε κενό. Μεγάλο κενό. Κενό που μας έτρωγε που μας ρούφαγε. Και η ειρωνεία είναι πως , δεν μας χώριζε τίποτα, καμιά χιλιομετρική απόσταση. Μονάχα μία! Αυτή του κοινού πομπού συναισθημάτων. Ίσως να μην ήμασταν καλοί δέκτες. Μπορεί.
Και κάθε μέρα η απόσταση αυτή μεγάλωνε, θέριευε. Ζητούσε απεγνωσμένα σωτηρία! Ώσπου ξύπνησα μια μέρα και ενώ μας χώριζε ένα χιλιοστό, δεν σε άγγιξα.
Ποιος ο λόγος ; Πες μου. Ποιο το νόημα σε όλο αυτό που ζούσαμε. Χωρίσαμε αγάπη μου! Χώρισαν τα συναισθήματά μας ενώ ήμασταν μαζί.
Υπήρχε απόσταση ανάμεσά μας. Όσο και αν δεν θέλαμε να το δεχτούμε δεν είχαμε πλέον κοινή πορεία. Ο δρόμος της ψυχής σου δεν κατέληγε σε εμένα. Και ο δικός μου ενώ σε έφτασε, αποφάσισε να κάνει αναστροφή και να φύγει! Γιατί θα τράκαρε με τοίχο. Μοιραίο ατύχημα.
Και το γαμώτο βρίσκεται σε εκείνη την απόσταση που βρέθηκε ανάμεσά μας. Όχι τη χιλιομετρική, εκείνη ποτέ δεν την βιώσαμε.
Τη συναισθηματική! Εκείνη που τελικά μας νίκησε! Που δεν καταφέραμε να έχουμε κοινό προορισμό. Εκείνη που ενώ ήμασταν ένα βλέμμα μακριά μας έκανε να αισθανόμαστε πως ήμασταν χίλια μίλια μακριά. Δεν σε αναγνώριζα πλέον. Δεν με αναγνώριζες πλέον.
Τη μίσησα εκείνη την απόσταση που μας χώρισε. Τη σιχάθηκα!
Δεν χωρίζουν τους ανθρώπους τα χιλιόμετρα,μην πιστέψεις όποιον σου πει κάτι τέτοιο, η απόσταση των συναισθημάτων τους χωρίζει! Ρημάζει κάθε τι. Τα χιλιόμετρα απλά είναι η δικαιολογία.
Αν καταφέρεις να μηδενίσεις την απόσταση της καρδιάς τότε δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα! Αυτό να θυμάσαι!