Γράφει η Γεώρα
Προδίδει η αγάπη ;
Πάγωσες στην ερώτηση μου. Γύρισες και με κοίταξες γεμάτος περιέργεια. Γεμάτος τρόμο.
Σε ρωτάω, προδίδει η αγάπη ; Απάντησέ μου σε παρακαλώ.
Τίποτα, σιγή. Μονάχα σιγή.
Έπειτα από πέντε λεπτά καταφέρνεις να συλλαβίσεις, πως σου ήρθε να ρωτήσεις κάτι τέτοιο ;
Έτσι, σου απάντησα, κουβέντα να κάνουμε. Αλλά δεν μου είπες, πιστεύεις πως η αληθινή αγάπη προδίδει ;
Πιστεύεις πως η αγάπη μπορεί να τον τσακίσει τον άλλον ;
Πιστεύεις πως η αληθινή αγάπη, μπορεί να τον εκθέσει αυτόν που αγαπά ;
Μπορεί να τον μειώσει και να του θρυμματίσει την αξιοπρέπειά του ;
Μπορεί η αγάπη η γνήσια, να κοιμηθεί σε ξένο κρεβάτι ;
Μπορεί να αγγίξει άλλο σώμα ;
Μπορεί να γεμίσει με ψέματα μια ολόκληρη ζωή ;
Μπορεί να κοιτάξει στα μάτια και να καρφώσει με τις λέξεις την αγάπη που αντικρίζει απέναντι του ;
Μπορεί να σε σκοτώσει η αγάπη, μπορεί η αληθινή αγάπη να σε κάνει να μισήσεις εσένα για ότι έδωσες ;
Μπορεί η αγάπη να ποτίσει με δάκρυα το μέσα σου ;
Μπορεί όποιος λέει πως αγαπάει αληθινά να προδώσει ;
Μπορεί να κάνει τέτοιο κακό στον άνθρωπο που λέει πως αγαπά ; Στον άνθρωπο που του χαρίζει αγάπη απέραντη, αγάπη εφηβική, αγάπη αγνή ;
Έκανα μια παύση. Με κοιτούσες σαστισμένος. Πήρα το ποτήρι με το κόκκινο κρασί από το τραπέζι και ήπια μια γουλιά. Ύστερα άρχισα να κοιτάω το κόκκινο βαθύ χρώμα του. Ήταν ένα Boutari Legacy 1879.
Έπειτα γύρισα και σε κοίταξα, κατάματα. Το βλέμμα σου σε πρόδωσε. Τα λόγια μου, σφαίρες στην καρδιά σου.
Ιδιαίτερο κρασί, δε νομίζεις ; Καλό κρασί, πυροτέχνημα στον ουρανήσκο σου! Και το χρώμα του, ατόφιος έρωτας.
Ήπια μια ακόμα γουλιά. Δεν περίμενα πως θα απαντήσεις. Ίσως και να μην ήθελα με λόγια να απαντήσεις. Μου έφτανε αυτή η σιωπή σου. Αυτή η υπερβολικά ενοχική σιωπή σου! Αυτή που μου είπε τα πάντα.
Δεν προδίδει η αγάπη! Οι άνθρωποι προδίδουν! Σε κομματιάζουν αν τους δώσεις αγάπη! Στα χείλη μου σχηματίστηκε ένα χαμόγελο μικρό, σαν θαυμαστικό στην πρότασή μου.
Βλέπεις δεν ξέρουν όλοι την αληθινή γεύση της αγάπης. Δεν έμαθαν να την προσφέρουν. Να την μοιράζονται, να τη ζουν. Ίσως επειδή ποτέ δεν την έλαβαν. Αρκέστηκαν στο λίγο, το φτηνό και ξεθωριασμένο. Γιατί η αγάπη η αληθινή έχει βαρύ τίμημα. Και λίγοι μπορούν να το σηκώσουν. Τι λες ; Συμφωνείς αγάπη μου ;
Και η ειρωνεία ήταν εμφανής τόσο στον τόνο μου, όσο και στο βλέμμα μου.
Εσύ για πες μου, τη δική μου την αγάπη, με τι χρώμα την έντυσες ; Πως την προφύλαξες ; Πως την σεβάστηκες ;
Με παραμύθια σωστά ; Με γλυκά παραμύθια. Και με το να φωνάζεις πως μ’αγαπάς. Ποιος σου είπε, πως η αγάπη κάνει θόρυβο ; Ποιος λογικός σε πότισε με τόσο ψέμα ;
Δε με αγάπησες. Έλεγες πως μας αγαπάς. Και εσύ ένα θύμα είσαι. Του ίδιου σου του εαυτού. Παραμυθιάζεσαι, νομίζεις πως μπορείς να αγαπάς. Μα αν η αγάπη είχε τις πράξεις τις δικές σου, τότε θα ήμασταν όλοι καταδικασμένοι.
Η αγάπη είναι εγωιστική! Ναι ξέρω σου ακούγεται περίεργο. Μα δεν γουστάρει να μοιράζεται από εδώ και από εκεί. Την απεχθάνεται τη μοιρασιά. Θέλει ότι έχει να το δίνει σε ένα άτομο. Σε εκείνο που της δίνεται ολοκληρωτικά!
Όποιος αγαπάει τον προστατεύει τον άλλον.
Εσύ με πρόδωσες στο όνομα της αγάπης σου για μένα. Άφησα το ποτήρι στο τραπέζι και σηκώθηκα να φύγω. Πήγες να με πιάσεις από το χέρι. Αποτραβίχτηκα λέγοντάς σου, μην τολμίσεις! Δεν θέλω να βλέπω την ψεύτικη αγάπη σου. Δεν είχες τη δύναμη να το τελειώσεις το μεταξύ μας για να πας να ζήσεις έτσι όπως έχεις μάθει. Τόσο δειλός και βολεψάκιας είσαι. Τι νόμιζες, πως δεν θα καταλάβαινα ; Δεν θα το ένιωθα ; Φώναζες πως με αγαπούσες και πραγματικά δεν σε σιχαινόσουνα όταν το έλεγες ;
Η αγάπη η αληθινή δεν κρέμεται από τις λέξεις αλλά από τις πράξεις. Και εσύ με τις πράξεις σου σκότωσες τη δική μου αγάπη που σου έδωσα. Εσύ ποτέ δεν έμαθες να αγαπάς.
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που σου είπα, φεύγοντας έκλεισα την πόρτα σιγά!