Γράφει η Αικατερίνη Γρηγοράκου
Με λένε Φόβο.
Θέλω και μπορώ να σε έχω υποχείριό μου.
Ναι, εσένα.
Ειδικά εσένα, που δεν σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου.
Όσο πιο πολύ σε κατέχω εγώ, τόσο πιο πολύ θα εξαγριώνεσαι.
Κι από μένα θα αντλείς μια ψεύτικη δύναμη κι ένα ρηχό θάρρος.
Έλα μαζί μου.
Θα σου δώσω μια φαρέτρα γεμάτη δικαιολογίες.
Θα σε κάνω αγνώριστο.
Θα σου τα πάρω όλα.
Όλους.
Ακριβώς τη στιγμή που εσύ θα πιστεύεις ότι είσαι ο κυρίαρχος.
Θα με κρύβεις απ’ όλους μεθοδικά.
Θα είμαι η ντροπή σου, το σκοτάδι σου, ο εθισμός σου.
Ω, ναι.
Ο εθισμός σου!
Ακόμη κι αν σου έλεγαν ότι θα απαλλαγείς από μένα, εσύ που τόσο πολύ φωνάζεις ότι θες να απελευθερωθείς, θα πάγωνες.
Τι θα γινόσουν λοιπόν χωρίς εμένα;
Χωρίς εμένα, δε θα είχες πια που να ρίξεις το φταίξιμο του κενού σου.
Εγώ σε σώζω τόσα χρόνια απ’ όλες τις επικείμενες καταστροφές.
Εξαιτίας μου παίρνεις άφεση, ακόμη κι από τον εαυτό σου..
Τι λες εκεί;
Σου στέρησα τη ζωή σου;
Τα όνειρά σου;
Μα τι θα γινόσουν χωρίς εμένα;
Εγώ, ο φόβος σου, ήμουν πάντοτε η βολή σου..
Εγώ, ο φόβος σου, είμαι ο θάνατός σου.