Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Είμαστε κι εμείς που δεν διαπραγματευτήκαμε ποτέ την ψυχή μας, γιατί όλα παίζουν κι όλα παίζονται.
Είμαστε κι εμείς που την ψυχή μας την μετράμε με αγάπη, με πόνο, με στιγμές, με λύπες, με απουσίες, με παρουσίες, με γνώση και χαμόγελα.
Που δραπετεύσαμε μια νύχτα με φεγγάρι για να κοιτάξουμε τα αστέρια κατάματα.
Που χαμογελάσαμε στον ουρανό την ώρα που έβγαινε το ουράνιο τόξο.
Που μεγαλώσαμε μες στις αλάνες παίζοντας τον πόλεμο των άστρων.
Είμαστε κι εμείς που φάγαμε τα μούτρα μας άπειρες φορές, αλλά μάθαμε να μετράμε όχι με αρίθμηση, αλλά με ψυχή.
Είμαστε εμείς που γνωρίζουμε μεν πολλά, αλλά και δεν γνωρίζουμε τίποτα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα σε μια ζωή.
Είμαστε εμείς οι ερωτευμένοι που παραπλανηθήκαμε, αλλά τον έρωτα δεν τον τρόμαξε κανείς μέσα μας.
Γιατί η σιγουριά μας είναι το άγνωστο, το παράξενο, το αζήτητο.
Είμαστε εμείς που υποψιαζόμαστε τα πάντα, γιατί το τρίτο μάτι μας επαγρυπνεί.
Είμαστε εμείς που την ομορφιά την έχουμε μεν στην άκρη της γλώσσας μας, αλλά σαν αυθεντικοί που είμαστε τρομάζουμε με τους ανθρώπους που πάντα λένε όμορφα λόγια.
Είμαστε οι επιβήτορες της αλήθειας, αλλά όχι οι παραλήπτες της υποκρισίας.
Είμαστε λοιπόν εμείς που για να εμπιστευτούμε, πρέπει πρώτα να δούμε, γιατί η πράξη είναι αυτήν που καταθέτει την αλήθεια μας.
Είμαστε εμείς που ξελογιάσαμε τους ανέμους όταν αντιληφθήκαμε ότι η αλήθεια μας πληγώνει.
Γιατί κανένας δεν γλυτώνει απ’την πληγή, απ’τον πόνο και γιατί άλλωστε.
Είμαστε εμείς που ο πόνος μας κάνει να βλέπουμε πιο καθαρά.
Είμαστε κι εμείς λοιπόν, οι αυθεντικοί, που για να μας γνωρίσεις πρέπει να πληρώσεις ακριβά δίδακτρα.