Γράφει η Ελένη Σάββα
Η αλήθεια είναι πως τους αποχαιρετισμούς τους μισώ. Ποτέ δεν τους συμπάθησα! Πάντα με βρίσκουν με κλάματα, με μελαγχολία, με άγχος. Δεν βρίσκω τίποτα ωραίο στον αποχαιρετισμό. Κάποιες φορές τους αποφεύγω. Το παραδέχομαι, αποφεύγω τη λύπη. Προτιμώ πάντα να σκέφτομαι πως “δεν είναι τίποτα”, ” δεν είναι σημαντικό”. Κι όμως. Κάθε φορά που φεύγω, είναι το ίδιο δύσκολο. Το ίδιο δύσκολο και σκληρό να αποχωριστώ τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους, την ευτυχία μου.
Πριν φύγω αρχίζω να μετράω πάλι αντίστροφα. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως όλα θα πάνε καλά, θα μου λείψουν όλα μα θα έρθω ξανά να τα ζήσω με περισσότερη ένταση. Κρατάω τον εαυτό μου απασχολημένο. Έτσι καταφέρνω να μην σκέφτομαι τι και ποιον άφησα πίσω. Ούτε ποιον και τι θα ξαναβρώ όταν γυρίσω. Μ’ αρέσει να βλέπω τη θετική πλευρά στο καθετί. Γι’ αυτό προσπαθώ να γεμίσω τις σκέψεις μου και το χρόνο μου με αγάπη.
Και κάθε φορά που γυρίζω, σκέφτομαι πόση αξία έχουν οι άνθρωποι που αγαπώ. Σκέφτομαι πως μ’ αρέσει πολύ, που ενώ έζησα κάποιες στιγμές μακρυά τους, όλα είναι ίδια όταν τους αντικρίσω. Γιατί η ευτυχία, κρύβεται μέσα μας. Στις στιγμές που κουβαλάμε μαζί μας! Στις αναμνήσεις που δημιουργήσαμε με αγάπη και κρατήσαμε καλά φυλαγμένες στην ψυχή μας.
Δύσκολο κομμάτι ο αποχωρισμός. Ειδικά όταν η καρδιά σου εύχεται να μην φύγει. Μα οι αποχαιρετισμοί και τα εμπόδια χρειάζονται. Πώς αλλιώς θα καταλαβαίναμε την αξία τη στιγμής; Πως αλλιώς θα ήταν τόσο γλυκές οι αγκαλιές της αντάμωσης μετά από τόσο καιρό;
Όλα αξίζουν τελικά στη ζωή. Και τα άσχημα και τα όμορφα. Μην απαξιώνεις τίποτα. Όλα χρειάζονται για να δεις πως η ζωή, είναι μόνο μια στιγμή. Είναι μονάχα μια μικρή στιγμή, που πρέπει να την ζήσεις! Μην μετανιώνεις. Η κάθε απόφαση που παίρνεις σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρα σου. Έχε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου.