Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
Φιλοδοξία.
Μία έννοια που δημιουργήθηκε για να εκφράσει την ανάγκη του ανθρώπου να κάνει τολμηρά και μεγαλεπήβολα σχέδια.
Δεν έχω καταλήξει στο συμπέρασμα αν υπερισχύει το θετικό ή αρνητικό φορτίο σε αυτή τη λέξη, και ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να το κρίνω αυτό.
Απλά μόνο σκέφτομαι πως από τη μία καλό θα ήταν να είμαστε προσγειωμένοι και να ξέρουμε τα όριά μας, ώστε να μην απογοητευόμαστε και να προστατεύουμε τον εαυτό μας.
Από την άλλη όμως, το ανήσυχο πνεύμα μου έρχεται να αντικρούσει την προηγούμενη άποψη, που τόσο μας βολεύει.
Τα όνειρα δε γνωρίζουν από όρια και ούτε θέλουν να μάθουν. Αν βάζουμε συνέχεια όρια στον εαυτό μας, πώς θα γνωρίσουμε το “είναι” μας; Αν περιοριζόμαστε, πώς θα εξελιχθούμε; Αν ο άνθρωπος δεν ήταν φιλόδοξος δε θα είχε φτάσει μέχρι εδώ. Βέβαια, σε αυτό το σημείο ενέχει και ένας κίνδυνος. Να γίνει αλαζόνας, άπληστος και να καταπατήσει τις αξίες του.
Δε μιλάω γι’ αυτήν την περίπτωση. Κάνω λόγο για μια φιλοδοξία που έχει παραμερίσει το φόβο στον άνθρωπο και τον εμπνέει να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει ψηλά. Πολύ ψηλά.
Τώρα θα με ρωτήσεις «Αν πέσει τι γίνεται;».
Και σου απαντάω: Αν δεν πιάσεις πάτο, να τον νιώσεις κάτω από τα πόδια σου, να σε τραντάξει, να σε ταρακουνήσει, πώς είναι δυνατόν να πάρεις φόρα και ν’ ανέβεις ψηλά;
Βγες έξω, κυνήγησε το όνειρό σου· όποιο και νά’ναι αυτό. Κλάψε, πέσε, σήκω, χαμογέλασε.
Δική σου είναι η ζωή, δικά σου και τα όνειρα.
Αν δεν τα ποτίσεις εσύ για να ανθίσουν και να γίνουν πραγματικότητα, ποιος περιμένεις να το κάνει;